نقش سفیران اعزامی شاه اسماعیل اول صفوی به دربار عثمانیان

در بیان دولت های ایرانی حکومت صفویان نقطه عطفی در برقراری روابط با دول خارجی محسوب می شود. حجم روابط این دولتایرانی با اروپاییان و سایر قلمروهای مجاور در منابع تاریخی به فراوانی گزارش شده است. یکی از دولت هایی که با صفویان ارتباطگسترده ای فراهم آورده بود، دولت عثمانی به عنوان مهمترین دولت مذهب اهل تسنن بود. چگونگی نقش سفیران در پیوند و برقراریمناسبات با دولت عثمانی، مسایل میان دولت های عثمانی و صفوی، چگونگی انتخاب سفیران، نقش سفیران در تحکیم و یا گسترشاختلافات میان دو دولت از دغدغه های هر پژوهشگر تاریخ است. در این زمان گاهی تنشهای سیاسی و درگیری های نظامی تند وخونین میان دو کشور جریان داشت و گاهی روابط، بسیار حسنه و در فضای سیاسی آرام صورت میگرفت و لذا اعزام سفرا با نامه-های محبت آمیز و تحف و هدایای نفیس همراه بود. در این دوره سفرای اعزامی صفوی به درگاه عثمانی درواقع نماینده ی پادشاهانخود محسوب می شدند که باید در طی ماموریت خود مقاصد آنان را برآورده می ساختند و طبق نظر پادشاه خود، سفارتشان را انجاممی دادند.

Keywords:

صفویان , شاه عباس , عثمانی , سفارت , سیاست