مروری بر خصوصیات ماکروجلبک های دریایی و امکان استفاده از آنها در تغذیه نشخوارکنندگان و طیور

جمعیت جهان تا سال 2050 به بیش از 9 بیلیون نفر خواهد رسید و تامین نیاز خوراک آنها ضروری می باشد. بخشمهمی از خوراک انسان ها بخصوص بخش پروتیینی از منابع حیوانی تامین می گردد. در این راستا، استفاده و توسعهسیستم های پرورش متراکم حیوانات بویژه صنعت پرورش طیور راهکار مناسبی خواهد بود. با این حال، سیستم های متراکمپرورش طیور به همراه تنش های ناشی از رقابت شدید پرندگان و همچنین وجود آلودگی های محیطی ناشی ازمیکروارگانیسم های بیماری زا زمینه را برای تغیییر نامطلوب جمعیت میکروبی دستگاه گوارش و گسترش باکتری هایفرص تطلب فراهم می سازد. با توجه به منع استفاده از آنتی بیوتیک های محرک رشد، جلبک های دریایی و مشتقات آن ها بهتازگی مورد توجه محققین قرار گرفته اند. ماکروجلبک ها غنی از رنگدانه، اسیدهای چرب امگا 3 و امگا 6 و منبع مهمی ازترکیبات زیست فعال همانند پلی ساکاریدهای سولفاته با خاصیت ضدالتهاب، ضدسرطان و ضدمیکروبی می باشند که دربهبود سلامت و عملکرد رشد حیوان موثر خواهند بود. جلب کها از دیدگاه گیاه شناسی به سه گروه شامل جلبک قهو هایی،جلبک سبز و جلبک قرمز تقسیم می شوند. جلبک های قهو هایی بدلیل محتوی پلی ساکاریدی از قبیل آلژینات، فوکوییدان ولامینارین با خاصیت ضدمیکروبی و تاثیر مثبت بر پرزهای روده اهمیت ویژه ای دارند. جابک های قرمز حاوی آگار،کاراگینان، زایلان ها، گالاکتان های سولفاته و پروفیران هستند. همچنین جلبک های سبز سرشار از زایلان ها و گالاکتان هایسولفاته می باشند. افزودن تدریجی جلبک های دریایی به جیره نشخوارکنندگان محیط شکمبه را سازگار خواهد ساخت.مطالعات انجام شده بر روی برخی از پلی ساکاردی های سولفاته ماکروجلبک ها نشان داد که این ترکیبات می توانند به عنوانپربیوتیک در جیره نشخوارکنندگان و طیور اضافه شوند.

Keywords:

ماکروجلبک , تغذیه , نشخوارکنندگان , طیور