تحلیل زیست پذیری در بافت فرسوده شهر اصفهان با تاکید بر استراتژی توسعه شهری

سیاست های ناکارآمد در زمینه بافت های فرسوده و کیفیت پایین زیست پذیری در این مناطق، نیاز به رویکرد نوینی در تهیه و اجرای برنامه های نوسازی و بهسازی را مطرح می کند. بدین منظور استراتژی توسعه شهری می تواند الگوی مناسبی برای جایگزینی برنامه های فعلی باشد. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی زیست پذیری در بافت فرسوده اصفهان به عنوان یکی از ارکان استراتژی تازه ای شنید برای استفاده از این رویکرد در نوسازی و بهسازی آن می باشد. همچنین نوآوری آن در پرداختن به وضعیت زیست پذیری بافت فرسوده به صورت مستقل از شهر، برای تهیه برنامه استراتژی توسعه شهری است. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی و از نظر هدف کاربردی است. داده های مورد نیاز پژوهش با استفاده از پرسش نامه گردآوری شدن. این پرسش نامه ها در ماه های شهریور و مهر سال 1٬394 پستی و تکمیل شدند. در این پژوهش از نرم افزارهای SPSS ، EXCEL و Arc Gis استفاده شده است. نمونه جامعه آماری شامل 385 نفر از ساکنان بافت فرسوده بوده است که به روش تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شده اند. بر اساس یافته های پژوهش، بافت فرسوده اصفهان با میانگین 2/49 و آماره 38/07- t ، زیست پذیر نیست و ساکنان از لحاظ برخورداری از این شاخص استراتژی توسعه شهری وضعیت آن را مطلوب ارزیابی نکرده اند. همچنین هسته کد اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی آن در وضعیت نامطلوبی هستند و در این بین، بعد اجتماعی، وضعیت بحرانی تری داشته است. در تمامی نقاط این محدوده، شرایط زیست بصیری یکسان نیست و بین بافت فرسوده منطقه 15 گانه آن از نظر زیست پذیری تفاوت معنی داری دیده می شود. در این میان بافت فرسوده منطقه نه نسبت به 11 و 4 و بافت فرسوده منطقه سه نسبت به منطقه 11، زیست پذیری بیشتری داشته است.

Keywords:

زیست پذیری , بافت فرسوده , استراتژی توسعه شهری , نوسازی و بهسازی , شهر اصفهان