مدیریت فضایی بھره برداری زمین کشاورزی در ایران

مدیریت فضایی یکی از اصلیترین ابعاد آمایش سرزمین است که فرآیند تحلیل و تخصیص جریان ها، در سطوح بخشی، میان بخشی، سازمانها و قلمروها برای استفاده کننده از منابع سرزمینی با نگاه یکپارچه می باشد.در این چارچوب، اهداف مدیریت فضایی بهره برداری زمین کشاورزی، فراهم نمودن سازگاریها، هماهنگی، هدایت و جهت دهی به استفاده از زمین های کشاورزی با رویکرد مبتنی بر طرح های یکپارچه برای دستیابی به تعادل و توسعه پایدار زمین و نیز افزایش بهره وری کشاورزی میباشد. هدف مقاله حاضرتحلیل آمایش نظام های بهره برداری زمینهای کشاورزی در ایران پس از اصلاحات ارضی میباشد. برای دستیابی به این هدف، با واکاوی مبانی نظری نظام های بهره برداری کشاورزی، ابعاد مدیریت فضایی کشاورزی، سیاستهای موجود و راهکارهای متناسب تحلیل شده است.روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است و ابزار گردآوری اطلاعات، منابع کتابخانه ای و اسنادی میباشند؛ بدین معنا که روش کار منابع مکتوب(شامل کتب، مقالات مندرج در مطبوعات، داده های آماری و سایر اسناد و مدارک موجود) بهره گرفتهشده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که اصول مدیریت فضایی کشاورزی (طرح آمایش کشاورزی کشور، بهره برداری پایدار و مشارکتی، یکپارچه سازی زمین های کشاورزی، سیاست منطقه بندی اراضی، تخصیص بهینه زمین کشاورزی باهدف سازگاری بین کاربریها) رعایت نشده و درنتیجه باعث کاهش بهره وری در بخش کشاورزی کشور شده است.

Keywords:

نظام های بهره برداری , زمین کشاورزی , مدیریت فضایی