نقش تعامل معماری و محیط در پایداری و تداوم حیات منظر فضاهای شهری با تاکید بر معماری زمینه گرا

هویت و کیفیت زیباشناختی منظر و سیمای یک شهر از قواعد و اصولی سرچشمه می گیرد که ساختار کالبدی آن بر مبنای آن اصول شکل گرفته است. اما متاسفانه امروزه با توجه به خلا دانشی و حرفه ای موجود شاهد فقدان این مهم در شکل گیری فضاهای عمومی شهری هستیم که از اساسی ترین ارکان تشکیل دهنده استخوانبدی شهرهای ایران و جهان به شمار می آیند که ترکیب و ارتباط میان آنها مجموعه ای یکپارچه با تاثیری متفاوت از اجزا را خلق می کند. این مهم در پژوهش حاضر که از نوع کاربردی توسعه ای، به روش ، توصیفی- تحلیلی با تکنیک گردآوری داده ها، مطالعات کتابخانه ای و میدانی بوده، با مرور نظریه ها و رویکردهای معماری منظر در رابطه با فضاهای شهری در جهت تقویت نقش این فضاها در پایداری و تداوم حیات اجتماعی و منظر شهر با تاکید بر توجه به عامل زمینه، بعنوان زبان الگو در فرآیند طراحی منظر و توسعه کالبدی شهر پرداخته است. در این راستا از حرفه و دانش معماری منظر با نگاه همه جانبه اش به ابعاد زیست محیطی، اجتماعی و زیبا شناختی در امر ارتقاء کیفیت محیطی فضاهای شهری، در تبیین و استخراج راهبردهای این رویکرد با تاکید برخصوصیات بستر و زمینه در خلق محیطی پایدار بهره گرفته شده است. در نتیجه، این پژوهش نه تنها مروری توصیفی به ابعاد زیبایی شناسانه و اخلاقی )اکولوژیکی(و اجتماعی _ فرهنگی طراحی منظر در فضاهای شهری دارد، بلکه چنانچه از نام آن نیز پیداست به دنبال یافتن ارتقای دانش طراحی فضاهای شهری است به گونه ای که موجب بهبود کیفیت و پایداری کالبد محیط های شهری شود. بر این اساس فضاهای شهری باید به گونه ای طراحی، اجرا و مدیریت شوند که در جهت هدف اصلی آن یعنی هویتمندی و اجتماع پذیری قرار گیرند.

Keywords:

معماری زمینه گرا , توسعه پایدار , منظر شهری , زمینه , فضاهای شهری