تحولات حق تادیب کودک توسط والدین در نظام کیفری ایران

تعلیم و تربیت کودک یکی از وظایفی است که تمام متون قانونی، شرعی و اسناد بین المللی بعهده والدین قرار دادهاند.والدین برای تعلیم و تربیت کودکشان میتوانند از ابزارهای متنوعی بهره بگیرند، تجربه نشان داده است که تربیت کودک بدون استفاده از ابزار تنبیه و تشویق ممکن نخواهد بود.یکی از انواع تنبیه کودک که در میان حقوقدانان و روانشناسان عقاید متفاوتی در خصوص مجاز و مفید بودن یا نبودن ان وجود دارد تنبیه بدنی است. در فقه و حقوق ایران از حق بر تنبیه بدنی کودک به عنوان حق تادیب یاد شده است.علی رغم اینکه در قوانین ایران به صورت صریح و ضمنی حق تادیب کودک توسط والدین پذیرفته شده است این حق هرگز مطلق نبوده است و همواره با محدودیتها و ضمانت اجراهای کیفری و حقوقی همراه بوده است. در قوانین مجازات قبل از سال 1392کشورمان اعمال تادیبی والدین مشروط بر در حدود متعارف تادیب بودن و داشتن انگیزه تادیب و محافظت جرم و قابل مجازات شناخته نمی شد لکن قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در یک اقدام حمایتگرانه اعمال تادیبی والدین را در صورت داشتن انگیزه تادیب و محافظت و رعایت حدود متعارف و شرعی تادیبصرفا قابل مجازات ندانسته است و با افزودن قید حدود شرعی گام دیگری در جهت محدودیت حق تادیب والدین برداشته است.این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی به بررسی سیر تحولات حق تادیب کودک در قوانین مجازات اسلامی کشورمان میپردازد.

Keywords:

حق تادیب , کودک , والدین