مدیریت روانابهای شهری با تکیه بر رویکرد LID (مطالعه موردی: حوزه آبخیز شهری تهران)

مدیریت آبهای سطحی شهرها، برخلاف دیدگاه سنتی که راهکار اصلی را جمع آوری و دفع هرچه سریعتر آبهای مازاد می دانست، امروزه متکی براین دیدگاه است که رواناب شهری یک منبع آب برای استفاده مستقیم و یا منبعی برای کاهش فشار بر منابع آب شرب محدود شهرها میباشد. همین دیدگاه نوین تحولاتی را در شیوه مهندسی و مدیریت سیستم های کنترل روانابهای شهری پدید آورده است. در این مطالعه به بررسی روشهای نوین استحصال آب با تکیه بر رویکرد (Low Impact Development ) LID پرداخته شده است. به طور کلی می توان گفت که رویکرد نوین به مدیریت آبهای سطحی شهرها، دیدگاهی چندتخصصی بوده، برنامه ریزی کاربری زمین، مهندسی آب و علوم محیط زیست را به طور یکپارچه در نظر میگیرد و دستیابی به اهداف مشخصی همچون حفاظت از جان و اموال عمومی و خصوصی، حفاظت از محیط زیست و بهبود کیفیت آب را در گرو ایجاد ارتباط مستحکم با برنامه ریزی کاربری زمین می بیند. سیستم مدیریت سیلابها و روانابهای شهری یکی از زیرساختهای هر کانون جمعیتی است که معمولا به تدریج و متناسب با توسعه و گسترش شهر و نیاز به خدمات مربوطه، توسعه می یابد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که شرایط توپوگرافی تهران، به صورتی است که امکان استفاده از سدهای مخزنی برای کنترل سیل یا استفاده از سیستم های پیشگویی سیل به روشهای هیدرولوژیک را منتفی می سازد. مدیریت روانابهای شهری باید ویژگی های محلی را مورد توجه قرار دهد و راه حلهای مناسب با شرایط محلی را یافته و به کار گیرد. راه حلها می باید هر دو گروه از اقدامات سازه ای و مدیریتی را شامل گردند. از دیدگاه مدیریت روانابهای شهری میتوان گفت که در حال حاضر مجموعه بسیارمتنوع و گسترده ای از تاسیسات و تجهیزات و رو شهای نوین مدیریت رواناب وجود دارد، که قابلیت اجرا در شهر تهران را دارند.

Keywords:

رواناب شهری , استحصال آب , Bioretention