پدیدارشناسی تجربه پیاده روی اربعین: (مورد مطالعه کاروان ایرانی زیارتی کربلاء- عراق 1396)

پژوهش حاضر، شرح یک پژوهش کیفی میدانی است که به تحلیل پدیدارشناختی یکی از مهم ترین تحولات مناسک دینی میپردازد؛ تجربیات زیسته زایران ایرانی در پیاده روی اربعین حسینی( سال 1396 - کشور عراق)، امروزه به دال مرکزی تحقیقاتحوزه جامعه شناسی دین بدل شده است.با توجه به التزام جامعه شیعی در نظریه پردازی مطالعات زیارت و غنای علمی در اینعرصه، محقق تلاش کرده است تا پژوهشی را به منظور فهم انگیزه و وجوه تجربیات مشترک زایران پیاده ارایه نماید.اینپژوهش با روش مصاحبه نیمه ساختاریافته به گردآوری داده ها پرداخته و با رویکرد پدیدارشناسی مبتنی بر نظریه ساختاجتماعی واقعیت، با روش تحلیل اسپرس - کلایزی به مقوله سازی تجربیات مشارکت کنندگان انجامید.این تحقیق با استفاده از شاخص اشباع نظری ، تعداد 27 مصاحبه نیمه ساختاریافته از زایران ایرانی که در پیاده روی اربعینشرکت کردند را انجام داده و تجربیات آنان را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. نتیجه تحلیل مصاحبه ها را می توان بهابعادی شامل : بعد اعتقادی، بعد تجربی، بعد ارزشی، بعد انگیزشی، بعد تعاملی مقوله بندی کرده و با بررسی این مقولات ودرک وجوه مشترک تجربیات زایران، تیپ هایی از همین مقولات ساخته شده اند که از جمله آن: تیپ زایران حاجتمند، زایرانگردشگر، زایران سنتی (پارسا)، زایران ایده آل، زایران مناسک گرا، زایران مصلحت گرا، زایران فضامحور می باشند.بدین ترتیب،این پژوهش تلاشی است در جهت خوانش و تفسیر علمی پیاده روی اربعین که با فرایندهای تحلیلی و نظریات مکمل به انجامرسیده است.

Keywords:

زیارت , ساخت اجتماعی واقعیت , پیاده روی اربعین , زایران ایرانی , پدیدارشناسی