پاسخ متغیرهای هموسیستیین پلاسما و شاخص آتروژنیک HDL-c،TC به یک جلسه تمرین شنای استقامتی در موش های صحرایی

مقدمه و هدف:اخیرا عوامل خطرزای جدیدی برای بیماریهای قلبی – عروقی شناخته شده است که شامل سطوح هموسیستیین و پروتیین واکنشی C خون میباشد. با توجه به عدم اجماع کلی ازنقش ورزش بر سطوح هموسیستیین پلاسما، در این مطالعه، اثر یک جلسه تمرین شنای استقامتی بر سطوح هموسیستیین پلاسما و شاخص آتروژنیک موشهای صحرایی بررسی شد.روش بررسی:تعداد 14 سر موش نر صحرایی ویستار با محدوده وزنی 180±20 گرم به طور تصادفی و همسان ازلحاظ وزن به دو گروه تجربی (n=7) و کنترل (n=7) تقسیم شدند. موشهای گروه تجربی درپروتکل شنای استقامتی که شامل یک ساعت تمرین شنا به مدت 60 دقیقه بود، شرکت داده شدند. جلسات آشنایی حیوانات با تمرین شنا در طی 2 هفته اول انجام شد به نحوی که در طی این جلسات، مدت و شدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا زمانی که موشها توانستند با تحمل اضافه بار 5% وزن خودشان، 60 دقیقه شنا کنند.خونگیری24 ساعت بعد از انجام پروتکل فعالیت اصلی از موشهای بی هوشبه طور مستقیم از قلب و تا حداکثر مقدار ممکن صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیلداده ها از آزمون T مستقل استفاده شد.یافته ها:نتایج مطالعه نشان داد که در متغیر هموسیستیین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود دارد ( P <0/05) اما در متغیرهای HDL-c، TCبین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد P > 0/05) ).که نشان دهنده تاثیر تمرین استقامتی شنابر متغیر هموسیستیین می باشد.نتیجه گیری: در مجموع یافته های مطالعه حاضر نشان میدهد،یک جلسه تمرین شنای استقامتی طولانی مدت و با شدت کم میتواند تاثیر معناداری بر کاهش هموسیستیین و در نتیجه کاهش خطر بیماریهای قلبی عروقی داشته باشد.

Keywords:

هموسیستیین , HDL-c , TC , شنای استقامتی