رسالت طنز در شعر ابو الشمقمق و عبید زاکانی علمی- پژوهشی

مولفه های طنز واقعی از دل تجربیات زنده و قابل دسترسی بر می خیزد؛ بر این اساس، پویایی اثر ادبی در گرو پویانمایی رنج ها و دردهای جامعه است و شرط ماندگاری ادبیات، در قدرت ارتباطی است که بین ادیب و خواننده ایجاد می کند. بر این اساس، شاعری را طنزگوی واقعی می توان نامید که زبان او از دل تجارب نابرابر و ناهنجار و بی عدالت به حرف آید. در ادبیات کلاسیک عربی، زبان ابو الشمقمق و در ادبیات کلاسیک فارسی، زبان عبید زاکانی بیشترین تصویرسازی را از وقایع تلخ زندگی مردم با هدف اصلاح دارد. ابو الشمقمق و عبید زاکانی، علی رغم تفاوت های جغرافیایی و زمانی، به دلیل شرایط نابسامان و فقر اجتماعی و فرهنگی نسبت یکسانی که در آن زیسته اند، اشعارشان دارای همگونی های فراوانی است. طنز در آثار این دو، نخست به قصد شستشوی دردهای درونی و دوم، با هدف نقد حاکمیت و اصلاح درد عموم نمود دارد نوشتار حاضر بر آن است که در چشم اندازی تطبیقی و با روش توصیفی- تحلیلی همگونی ها و ناهمگونی های طنز اجتماعی را در اشعار این دو شاعر فارسی و عربی مورد بررسی قرار دهد

Keywords:

ادبیات عربی , ادبیات فارسی , ادبیات تطبیقی , طنز , ابو الشمقمق , عبید زاکانی