کارکرد روایی فراراوی در داستان حضرت آدم

هدف از این مقاله بررسی کنش گفته پردازی در روایت حضرت آدم از کتاب قصه های قرآن است. تلاش این است تا نشان دهیم نقش فراراوی در بازگویی این داستان به چه شکل است و معنا در این گفتمان ها چگونه تولید می شود. برای تحلیل این قصه، از طرفی با مدد گرفتن از روش روایت شناسی لینت ولت ، سطوح مختلف داستان را که هم وجوه انتزاعی و هم وجوه ملموس آن را دربر می گیرد، تجزیه کرده، فراراوی، راوی، کنشگران و مخاطب را نشان می دهیم و از سوی دیگر، با سود جستن از روش نشانه معناشناسی گرمس بررسی تولید معنا از طریق کشف پیرنگ، موقعیت های روایی و طرح واره کنشگران یا نحو روایت می پردازیم. این الگوها علاوه بر مشخص کردن سطوح مختلف روایت، فراتر از یک تحلیل ساده عمل کرده و جایگاه کنشگران و نقش آن ها را به صورت ویژه نمایان می سازند. در ضمن استفاده از لایه لایه کردن متن یکی از فنون روایی است که باعث می شود نویسنده بتواند نوعی سیالیت و پویایی در متن پدید آورد. در یکی از این لایه ها، فراراوی قرار گرفته است که نقش قابل توجهی در القاء ایدیولوژی و نزدیک یا دور کردن فرامخاطب به باوری اجتماعی، فرهنگی و مذهبی ایفا می کند. این الگوها علاوه بر در نظر گرفتن تمام وجوه یک متن روایی ادبی، م یتوانند فراتر از یک تحلیل روایی ساده رفته و ایدیولوژی اثر، بافت اجتماعی فرهنگی آن و همچنین میزان دریافت این متن بوسیله خواننده را دربر گیرند.

Keywords:

نویسنده ملموس , فراراوی , راوی , کنشگر , مخاطب , فرامخاطب , خواننده ملموس , گفته پردازی