برآورد کشش های تقاضای بیمه های اشخاص و اندازه گیری اثرات رفاهی افزایش حق بیمه ها: کاربردی از سیستم تقاضای تقریبا ایده آل

وجود کژگزینی و کژمنشی در بازار بیمه به افزایش حق بیمه ها و از این رو خروج افراد با درجه ریسک گریزی بالا از بازار منجر می شوند، درنتیجه احتمال ناکارایی در بازار بیمه افزایش می یابد. بیمه گران با اطلاع از کشش های تقاضای بیمه ها و اندازه گیری اثرات رفاهی افزایش حق بیمه ها می توانند با اتخاذ سیاست های مناسب مانع از این رخداد شوند. مطالعه حاضر این موضوع را در مورد بیمه های اشخاص با استفاده از روش سیستم تقاضای تقریبا ایده آل طی دوره زمانی 1385-1392 بررسی کرده است. کشش های مارشالی و درآمدی حاکی از روابط ضعیف ناخالص بین بیمه های اشخاص، همچنین تجملی بودن بیمه عمر و ضروری بودن بیمه درمان تکمیلی و حوادث است. کشش هیکس و آلن نیز حاکی از وجود رابطه جانشینی خالص ضعیف بین بیمه های اشخاص و قوی تربودن این رابطه در بین بیمه های عمر و حوادث بود. بر اساس معیارهای تغییرات معادل و تغییرات جبرانی، بیمه گر با هدف کاهش ناکارایی می تواند به جای افزایش حق بیمه، به دریافتی های یکجا از افراد با درجه ریسک گریزی پایین و یا در صورت افزایش، به پرداخت های جبرانی به افراد با درجه ریسک گریزی بالا اقدام کند. رقم های دریافتی در رویکرد اول به مراتب کمتر از رقم های پرداختی در رویکرد دوم است.

Keywords:

بیمه های اشخاص , سیستم تقاضای تقریبا ایده آل , رگرسیون به ظاهر نامرتبط , تغییرات رفاهی , ریسک و نا اطمینانی