بررسی حس و دلبستگی به مکان در مجموعه های مسکونی (نمونه موردمطالعه: مجتمع های مسکونی کیسون دولت آباد)

در دنیایی که انگاره های مادی بر تمام وجوه زندگی انسان غالب گشته است؛ تملک حقوقی، اولین نسبت در راستای ایجاد پیوند بین انسان و فضاست. از بین رفتن حس دلبستگی، جدایی افراد از یکدیگر و کمبود تعاملات اجتماعی در کنار سایر معضلات شهری ماحصل دید مدرنیستی به فضا است؛ چنانچه به گفته ی نوربرگ – شولتز بسیاری از مردم احساس میکنند که زندگی شان بی معنا است و از خود بیگانه شده اند. پژوهش حاضر بر این فرض کلی استوار است که کاربران غالبا نسبت به مکانی حس دلبستگی دارند که آنرا واجد کیفیاتی مطلوب میدانند ، از اینرو شناخت و ارزش گذاری عامل های شکل دهنده حس دلبستگی به مکان، معماران را به طراحی فضای مطلوب یاری میکند. اگر چه معنای لغت مطلوب بسیار گسترده و وسیع است، اما در این پژوهش تنها به بخشی از آن که منجر به شکل گیری حس دلبستگی میگردد، میپردازد. هدف از این پژوهش یافتن عوامل موثر در افزایش حس دلبستگی به مکان در مجتمع های مسکونی،ارائه راهکار عملی برای افزایش حس دلبستگی و در پی آن ارتقای کیفیت مجتمعهای مسکونی توسط طراح است. بنا به طبیعت حس دلبستگی، بخشی از ساختار این پژوهش، متاثر از جنبه های انسانی برآمده از حوزه های روانشناسی و جامعه شناسی است.در این راستا، حس دلبستگی به مکان با سه شاخص امنیت، تعاملات اجتماعی و فضای باز مجتمعهای مسکونی ارزیابی شد. پژوهش حاضر که به صورت تحلیلی – توصیفی میباشد،که با استفاده از اسناد و مدارک کتابخانه ای و مقالات گذشته صورت گرفته است. این پژوهش معطوف به فضای باز مسکونی بوده و فارغ از کیفیات داخلی فضای مسکونی به ارزیابی حس دلبستگی پرداخته است. یافته های پژوهش در انتها با توجه به نمونه موردی مجتمع های مسکونی کیسون کرمانشاه صورت گرفته ومبنی بر همبستگی رضایت از فضای داخلی آپارتمانها و حس دلبستگی بر اهمیت مطالعه در مقیاس فضای داخلی تاکید مینماید

Keywords:

مجتمع مسکونی , معماری , حس دلبستگی به مکان , فضاهای باز.