مطالعه میزان شیوع عوامل قارچی در بین بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه ی یکی از بیمارستان های تهران

بروز عوامل قارچی مشترک در یک بخش بین بیماران از سری موارد سخت درمانی می باشد، زیرا در صورتی که عوامل قارچی به موقع درمان و شیوع آن متوقف نشود، می توانند مرگ و میر را در بیمارانی که دچار نقص سیستم ایمنی مانند هپاتیت و ایدز هستند، افزایش دهند. هدف از انجام این تحقیق بررسی عواملی می باشد که باعث انتشار عامل قارچی از یک بیمار به سایر بیماران بستری می باشد. این مطالعه بر روی 150 نفر از بیمارن بستری در بخش های مختلف ICU در یکی از بیمارستان های شمال تهران انجام گردید و عوامل قارچی پس از بررسی لازم مانند گزارش لام مستقیم و تست جرم نیوپ از یک دیگر تفکیک شدند. بیشترین عامل قارچی جدا شده مشترک بین افراد بستری در یک بخش با فراوانی 11 درصدی Candida albicans و همچنین Candida nonalbicans با فراوانی 21 درصدی بود که از بیمارانی که به دستگاه های تنفسی متصل بودند از طریق نمونه تراشه جدا گردید. نتایج بدست آمده از تحقیقات و مشاهده روزانه از روند بخش ICU نشان دهنده آن بود که پرستاران در هنگام چک بیماران متفاوت از دستکش های جداگانه استفاده نمی کردند و همچنین سیستم های گردش هوا به صورت غیر استاندارد باعث پخش شدن اسپورها در هوای بخش می شد. این دو مورد جزو بارزترین مواردی بودند که شیوع عوامل قارچی را در بین بیماران بستری که توسط یک پرستار کنترل می شدند به میزان 9 درصد افزایش می داد در نتیجه بالا بردن هوشیاری پرستاران و همچنین کلیه کادر درمانی توسط برگزاری دوره های عملی در اهمیت استفاده از دستکش ها و پک های یکبارمصرف جداگانه و همچنین استفاده از تهویه های استاندارد می تواند تاثیر به سزایی در کاهش شیوع عوامل قارچی در بین بیماران بستری در یک بخش بیمارستان بخصوص مراقبت های ویژه را داشته باشد.

Keywords:

, ICU , Candida nonalbicans , Candida albicans , تراشه