اخلاق و تربیت دینی از منظر تشیع و مسیحیت کاتولیک و تاثیر آن در حقوق

هدف پژوهش حاضر، بررسی اخلاق و تربیت دینی از منظر تشیع و مسیحیت کاتولیک و تاثیر آن در حقوق است. روش پژوهش، توصیفی و از نوع تطبیقی است. نتایج پژوهش نشان داد که اخلاق و تربیت اسلامی و مسیحی بر به فعلیت رساندن و پرورش همه استعدادهای انسان و یا شاگرد تاکید می ورزند و همه جنبه های فردی و جمعی فرد را موردنظر قرار میدهند و او را برای حضوری اثربخش در اجتماع آماده می سازند. هرگز اخلاق و تربیت دینی در اسلام و مسیحیت، به تربیت رسمی کلاسیک خلاصه نمی شود، بلکه به همان میزان و بلکه بیشتر، می توان متربیان را با تربیتی غیر رسمی تحت تاثیر قرار داد. در هر دو نوع تربیت، لازم است به پرورش حیطه شناختی و عاطفی فرد توجه فراوان مبذول شود؛ و در این صورت است که می توان به اجرای امور مورد اعتقاد و ایمان وی در رفتارش امید داشت. در چنین حالتی است که باید احساس رضایت و خرسندی را به سبب چنین نگرش و رفتار دینی در فرد توقع داشت. در نهایت نتایج نشان داد که اخلاق و تربیت دینی در جلوگیری از انواع جرائم و بزهکاری ها جلوگیری می کند و فردی در خور اخلاق حسنه را پرورش می دهد.

Keywords:

تربیت دینی , اخلاق دینی , اسلام تشیع , مسیحیت کاتولیک , حقوق