تربیت دینی در ادیان ابراهیمی: دعوت به دیگردوستی

با ظهور انسانگرایی جدید اندک اندک خود و دیگری در تقابل یکدیگر قرار گرفتند تا جایی که آدمی به جای دیگرگروی، خودگروی را برگزید. بیشک توجه به خود به هیچ وجه ناپسند نیست بلکه اگر از آن مراقبت نشود، کمک و توجه به دیگری نیز امکان پذیر نخواهد بود. متون مقدس ادیان ابراهیمی به تفصیل از دیگری و حقوق او سخن گفته اند. مهم آن است که ادیان نه با نفی خود، بلکه با تاکید ویژه بر کرامت نفس آدمی، او را دعوت به توجه به دیگری می کنند. این نوشتار با روش کتابخانه ای و با رویکرد توصیفی تحلیلی نگاشته شده و میکوشد مبحث دیگردوستی و توجه به دیگری را در تعالیم سه دین ابراهیمی یهود، مسیحیت و اسلام بررسی کند. نتیجه چنین پژوهشهایی می تواند دستمایه خوبی برای دانشمندان و فیلسوفان تعلیم و تربیت باشد تا با تبیین درست از دیگری، راهبردهایی اساسی برای نهادهای مختلف تعلیم و تربیت ارائه دهند.

Keywords:

تربیت دینی , دیگردوستی , خویشتن دوستی , دیگری.