تاثیر تمرین تصادفی و فراوانی بازخورد بر یادگیری مهارت حرکتی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی

هدف: تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرین تصادفی و فراوانی بازخورد بر یادگیری حرکتی مهارت کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی با رویکرد مبتی بر فرضیه نقطه چالش طراحی شد. روش: به همین منظور، ابتدا توسط غربالگری از پرسشنامه رشدی ویلسون و همچنین سیاهه مشاهده حرکتی آموزگاران، از میان 330 دانش آموز پسر، تعداد 40 کودک دارای اختلال هماهنگی رشدی شناسایی و در این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، همراه با آزمون های یادداری و انتقال شرکت کردند. پس از اجرای پیش آزمون، شرکت کنندگان در 4 گروه همگن با عنوان های (گروه آرایش تمرینی تصادفی و بازخورد 33 %، آرایش تمرین تمرین تصادفی و بازخورد 100 %، آرایش تمرین مسدود و بازخورد 33 %، آرایش تمرین مسدود و بازخورد 100 %) قرارگرفتند، تکلیف مورد نظر آزمون دقت پرتاب از بالای شانه و مدت زمان انجام تمرینات پنج جلسه بود. یافته ها: داده ها از طریق تحلیل کواریانس مرکب و همچنین آزمون های تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 0/05 تحلیل شدند. نتایج در مرحله اکتساب حاکی از برتری گروه مسدود نسبت به گروه تصادفی بود، اما بین تواترهای بازخورد 100 % و 33 % در این مرحله تفاوت معناداری مشاهده نشد، در دو مرحله یادداری و انتقال، گروه آرایش تمرینی تصادفی با بازخورد 33 % عملکرد بهتری نسبت به سه گروه دیگر داشت. نتیجه گیری: بطور خلاصه، نتایج تحقیق حاضر با تایید فرضیه نقطه چالش پیشنهاد می کند برای بهبود یادگیری حرکتی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی از روش های مبتنی بر نقطه چالش استفاده شود.

Keywords:

تمرین تصادفی , تمرین مسدود , بازخورد آگاهی از نتیجه , فرضیه نقطه چالش