امروزه توجه به
تاب آوری شهرها در برابر سوانح طبیعی به موضوع بسیار پر اهمیت به خصوص در کشور ایران تبدیل شده است. خسارات حاصل از سیل اخیر خوزستان و لرستان و زلزله کرمانشاه و همچنین تجارب زلزله های گذشته، نشان از آمادگی کم شهرها در مواجهه با سوانح دارد. این مسئله به خصوص با گسترش شهرها در مناطق پر خطر و افزایش جمعیت شهرنشین بسیار پراهمیت تر است. آشنایی با نحوه برخورد هر شهر و تجربه
تاب آوری و کاهش آسیب پذیری آن ها، گامی رو به جلو جهت یادگیری و آمادگی هرچه بیشتر در مواجه شهرها با شوک و سوانح طبیعی خواهد بود. پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و با روش مروری- توصیفی، به مطالعه تجارب
تاب آوری شهرها در برابر سوانح و مطالعات جهانی انجام شده در این زمینه، می پردازد. بررسی های انجام شده نشان از این دارد که از میان کیفیات مختلف طراحی شهرها، کیفیت های ایمنی و امنیت و نفوذپذیری در این امر از توجه ویژه ای برخوردار هستند که در کنار کیفیاتی چون انعطاف پذیری، سرزندگی و سازگاری قرارگاه های رفتاری، انرژی کارایی، رنگ تعلق، همه شمولی، خوانایی، اختلاط کاربری، همسازی با طبیعت، کیفیت عرصه همگانی، پاکیزگی محیطی و حس زمان در
تاب آوری سهیم هستند. این پژوهش در نهایت به برشمردن متغیرهای دستیابی به
تاب آوری درکیفیات ذکر شده برگرفته از تجارب جهانی
تاب آوری می پردازد.