تربیت، وجه مورد غفلت در آموزش و پرورش

تربیت یا بعد پرورشی به عنوان یک رکن اساسی در همه نظامهای آموزشی منظور شده است اما، این بعد به حد شای ستهای مورد توجه قرار نگرفته ا ست. زندگی ان سان چه به شکل فردی و چه اجتماعی در گرو تربیت افراد جامعه است، و ریشه بسیاری ناهنجاریها را باید در تربیت نیافتگی شایسته کودکان جستجو کرد. این مقاله نگارشی است پیرامون تربیت با هدف جلب توجه اندیشمندان، مربیان و دست اندرکاران امور پرورشی و اجتماعی به اهمیت موضوع در ابعاد گوناگون، چه برای سلامت افراد در برابر رفتارهای پر خطر و چه برای تعالی انسان و پرورش شهروندانی که اداره جامعه را برعهده بگیرند و رشد دهند. در این راستا آرای فلاسفه معروف تعلیم و تربیت و اسناد بالادستی نظام آموزش و پروش ایران باختصار مرور شده، عناصر تربیت و هدفهای تربیتی بازنمایی و تحلیل شده اند و با اشاره به نابسنده بودن اقدامات پرورشی در نظام آموزش و پرورش ایران، بر لزوم تمرین در عمل تربیت تاکید گردیده است. همچنین یک پیشنهاد عملی نیز در باب تربیت کودکان ارائه شده که پرهیز از تحقیر و انتقاد مخرب، و ایجاد فضای همدلی برای تغییر و اصلاح رفتار، عناصر اصلی آن شمرده میشوند.

Keywords:

تربیت , نظام آموزشی , فلسفه آموزش و پرورش , رفتارهای پرخطر.