مبانی اندازه گیری و تحلیل بهره وری در صنعت بیمه و سنجش آن در شرکت سهامی بیمه ایران طی دوره 1362-1379

هدف از این مقاله بیان مبانی اندازه گیری علمی بهره وری در صنعت بیمه و آزمون تجربی آن در شرکت سهامی بیمه ایران، از طریق شاخص های مرتبط با ارزش افزوده و بررسی روند تغییرات این شاخص ها طی دوره 1362-1379 است. شاخص های بهره وری شرکت سهامی بیمه ایران در دوره 1371-1379 نسبت به دوره 1362-1370 نشان دهنده سودآوری پایین تر شرکت، روند کاهنده بهره وری نیروی کار، استفاده کارا از منابع سرمایه و روند فزاینده بهره وری کل می باشد. از آنجا که یکی از دلایل پایین بودن بهره وری نیروی کار ناتوانی کارکنان در ایجاد ارزش افزوده است، استفاده از نیروی انسانی متخصص و ماهر براساس نیروی بازار کار بیمه کشور و برنامه ریزی برای آموزش کارکنان را می توان یکی از راه های افزایش بهره وری نیروی کار تلقی کرد زیرا نتایج نشان می دهند، که با گذشت زمان سهم نیروی کار در ایجاد ارزش افزوده شرکت کاهش یافته و در عوض سهام سرمایه افزایش پیدا کرده است.

Keywords:

ارزش افزوده , بهره وری , بهره وری جزیی , بهره وری کلی عوامل و شاخص اندازه گیری بهره وری