ضمان درک در قانون زمین شهری

ضمان درک در قانون زمین شهری

ضمان درک عبارت است از مسئولیت هر یک از بایع و مشتری نسبت به مستحق للغیر در آمدن مبیع و ثمن؛ مثلا اگر شخصی ملکی را بفروشد و پس از عقد معلوم شود که مبیع متعلق به دیگری بوده است و فروشنده نیز حق فروش نداشته است، بایع را ضامن درک مبیع مینامند. که در این صورت مشتری می تواند برای استرداد ثمن به بایع مراجعه نماید.

چنانچه سازمان زمین شهری، زمینی را به عنوان موات تلقی کرده و سازمان مسکن آن را به دیگری واگذار کرده و او در ملک احداث بنا کرده باشد و متعاقبا دادگاه حکم به موات نبودن ملک و اثبات مالکیت مالکین اولیه داده باشد، چنانچه قلع و قمع بنای احداثی و بازگشت ملک متعذر باشد، با تلقی مال در حکم تلف، سازمان مسکن و شهرسازی به دلیل تشخیص و اعمال ناصواب خود مسئول پرداخت خسارت معادل قیمت روز زمین به مالکین زمین است و با توجه به آثار نسبی قرارداد، نمی تواند به شرط انتقال ضمان درک به منتقلالیه در قرارداد منعقده استناد کند . به عبارت دیگر ضمان درک در قانون زمین شهری معنایی ندارد.

برای مثال: زمینی با مساحت معینی طبق کمیسیون ماده 12 قانون زمین شهری موات اعلام گردید و در اختیار شرکت تعاونی برای احداث آپارتمان در آنجا واگذار گردید. اما طی اعتراض مالک اولیه و کارشناسی توسط دادگاه معلوم گردید زمین موات نبوده و آثار عمران و آبادی در آن مشهود بوده است. بنابراین مال در اینجا در حکم تلف است و ضمان درک معنا ندارد بنابراین دستگاه اجرایی (سازمان ملی زمین و مسکن) باید قیمت زمین را به قیمت روز کارشناسی به مالک اولیه پرداخت نماید.