واکسن های گیاهی

با کشف این نکته که ایجاد آنتی بادی ها نه تنها در مواجهه با ویروس کامل بلکه در مواجهه با ترکیبات جدا شده از هر ویروس نیز تولید می شوند موجب تولید انواع جدیدی از واکسن ها به نام واکسن های نوترکیب یا زیر واحد Recombinant or Subunit vaccines شد تولید این دسته از واکسن ها به سیستم بیوراکتور متکی بوده و به موجوداتی مثل باکتری، مخمر سلول های جانوری و گیاهی نیازمند هستند. در این روش بخش بیماری زای پاتوژن ها در تهیه واکسن استفاده نمی شود وتنها ژن رمزگردان پروتئین های آنتی ژن یک ویروس را شناسایی کرده و سپس به منظور تولید پروتئین مورد نظر آن را وارد یک حامل و میزبان مناسب می کنند. استفاده از باکتری و مخمر به عنوان میزبان، نیازمند روش های کارای تخلیص و جداسازی آنتی ژن از محیط می باشد که باعث بالارفتن هزینه تولید شده و در تحریک پاسخ ایمنی سیستم مخاطی به اندازه واکسن های خوراکی موثر نیستند و گذشته از آن فاقد سیستم پردازشRNA و تغییرات پس از ترجمه هستند. استفاده از سلول های حیوانی نیازمند صرف زمان و هزینه بسیار بالا بوده و امکان آلودگی فرد با ویروس های حیوانی نیز وجود دارد. با بررسی های انجام شده مشخص شده است که گیاهان بهترین بیوراکتور برای تولید واکسن ها می باشند. اگرچه مشکلات تکنیکی مرتبط با سیستم تظاهر ژن و عملکرد پایین پروتئین نوترکیب و امکان هضم پروتئین های آنتی ژنی در معده وجود دارد، اما مزایای فراوان این بیوراکتورها همانند هزینه تولید پایین، ایمنی بسیار بالا، توانایی تحریک قوی هر دو پاسخ ایمنی مخاطی و سیستمیک، حمل ونقل و ذخیره راحت بدون نیاز به سردخانه، برداشت سریع و راحتی مصرف، امکان سنتز پروتئین های پیچیده، اجتناب از مسائل اخلاقی مربوط به حیوانات و تولید چندین واکسن به طور همزمان در یک گیاه، استفاده و تولید آن را بخصوص برای کشورهای در حال توسعه ایده آل می کند

Keywords:

واکسن های نوترکیب , گیاهان تراریجته , آنتی بادی , آنتی ژن