مطالعه موردی طرح توسعه بندر شهید رجایی از منظر آمایش سرزمین

آمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه از امکانات، در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و در قلمرو جغرافیایی خاص است. در این طرح مزیت های فضای طبیعی، اجتماعی و اقتصادی، ساماندهی و نظام بخشی می شود. این کار با هدف ایجاد رابطه منطقی بین توزیع جمعیت و انجام فعالیت ها در پهنه سرزمین با توجه به ویژگ یهای فضایی مناطق است . در این راستا استان هرمزگان با دو ویژگی منحصر بفرد اقتصادی - امنیتی جایگاه بسیار مهمی را در توسعه و اقتدار کشور جمهوری اسلامی ایران برعهده دارد. بندرعباس به دلیل موقعیت مناسب و دسترسی به آبهای آزاد به عنوان کریدور شمال به جنوب شناخته می شود. این دروازه اقتصادی جهت ترانزیت کالای شمال-جنوب مورد استفاده قرار می گیرد. لذا توسعه و تجهیز محورهای اصلی ارتباطی کشور در کریدورهای حمل و نقل بین المللی شمالی-جنوبی و شرقی-غربی کشور به عنوان محورهای اولوی تدار در توسعه، برای استفاده مناسب از موقعیت ممتاز ارتباطی کشور با تاکید بر تمرکززدایی ارتباطی از تهران و استفاده از مسیرهای جایگزین بایستی مورد توجه قرار گیرد. در این راستا طرح توسعه بندر شهید رجایی به منظور ایجاد ظرفیت سالانه تخلیه و بارگیری کانتینری به میزان6 میلیونTEU و قابلیت پهلوگیری کشتی های بالای 100 هزار تن از سال 1383 آغاز گردیده است. مقاله حاضر با ارائه تعریفی کوتاه از آمایش سرزمینی و دفاع غیرعامل انسانی و بررسی رابطه فی مابین این دو موضوع، نقش و ضرورت تدوین آمایش سرزمینی در طرح توسعه بندر شهید رجایی را بررسی کرده است. نتایج حاصل از این بررسی باعث تسریع و دقت نظر در اجرای طرح های توسعه پایدار همچون طرح فوق الذکر و بهینه سازی شرایط محیطی، صنعتی و اجتماعی این منطقه خواهد شد. بی شک نتایج تحقیقاتی از این دست کمک شایانی به شناخت جنبه های مختلف آمایش سرزمینی در حوزه سرزمین های نزدیک ساحل خواهد نمود

Keywords:

آمایش سرزمین , پدافند غیرعامل , هرمزگان , بندر عباس , بندر شهید رجایی