تاریخ نگاری معماری ایران به روش جغرافیایی شکل گیری - توسعه - کاستی ها

معماری ایران بعد از ظهور دوره پهلوی و همزمان با گرایش ها ی ملی و باستانی درسیاستمداران و سیاست گذاران فرهنگی با دعوت وآماده سازی زمینه های لازم برای حضور مستشرقینو پژوهشگران غربی وارد مرحله ای جدید گردید،و به صورت نوین وسازماندهی شده توسط محققینفوق تدوین و ارائه شد. بعد از آموزش های لازم توسط محققین فوق جمعی از ایرانیان علاقمند به تاریخمعماری شروع به بومی سازی روش های تاریخ نگاری معماری کردند که از آن جمله می توان به مرحوماستاد محمد کریم پیر نیا اشاره کرد که بنیان گزار مطالعه معماری ایران به روش شیوه شناسی می باشد کهتوسط پژوهشگران جوان این شیوه، تدوین و ارائه گردید، با توجه به نام گذاری شیوه ها بر اساس مناطقجغرافیایی شکل گیری و توسعه، مرحوم استاد باقر آیت اله زاده شیرازی از این شیوه بنام شیوه و روشجغرافیایی نام می بردند این شیوه در کنار مزایا و ویژگی های مثبت که در تدوین تاریخ معماری ایرانداشته است دارای کاستی هایی نیز می باشد که به نظر می رسد رفع این کاستی هامی تواند در روند تدوینعلمی و جامع تاریخ معماری ایران موثر باشد.این مقاله تلاش دارد تا با بررسی شیوه های مختلف تاریخنگاری معماری ایران و معرفی دیدگاه ها و کارهای افراد تاثیر گذار در تدوین آن به بررسی شکل گیری-توسعه و کاستی ها وکمبود های روش جغرافیایی در مطالعه تاریخ معماری ایران بپردازد.