ضرورت بازآفرینی بافت فرسوده مراکز شهری از منظر مدیریت شهری

طرح بازآفرینی بافت فرسوده، فرصت مناسبی است تا با اجرای آن خانه های فرسوده و محله های قدیمی را نوسازی کرد، در حالیکه اجرای این طرح در بعضی مناطق، اما و اگرهای زیادی دارد و باید برای حل معضلات آن چاره اندیشی کرد. توجه به بافت های فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده، به گونه ای که سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندهی و بازآفرینی بافت های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است. این بافت ها از طیف گسترده ای از مشکلات مدیریت کالبدی، عملکردی، ترافیکی و زیست محیطی رنج می برند که نیازمند شناسایی دقیق، جامع و مداخله آگاهانه و برنامه ریزی شده به منظور ساماندهی آن می باشد. هدف مقاله حاضر ضرورت بازآفرینی بافت فرسوده مراکز شهری از دیدگاه مدیریت شهری با روش توصیفی-تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد رویکردهای مختلفی جهت ساماندهی بافت های فرسوده مدنظر سازمان های ذی ربط قرارگرفته که آخرین رویکرد؛ رویکرد بازآفرینی شهری است و در این مسیر، از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تاکید بر ملاحظه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز گذری داشته است. از طرفی مشارکت یکی از مهم ترین الزامات برای موفقیت در انجام بازآفرینی شهری است. و می توان گفت برخی از محلات و مناطق شهرهای بزرگ بنا به دلایل متعدد به گونه ای است که با ضوابط و معیارهای شهرسازی و معماری امروز به ویژه در کلان شهرها مغایرت دارد. بافت های فرسوده و تاریخی شهرها به دلیل بافت سنتی، فرسودگی واحدهای مسکونی، عدم سهولت دسترسی، ضعف زیرساخت ها، مشکلات زیست محیطی و... مسیر رکود و عقب ماندگی را طی می کنند که خود منشا بسیاری از مشکلات شهری از جمله مسائل اقتصادی- اجتماعی، کالبدی- فیزیکی، زیست محیطی و امنیتی می باشد که همه این ها زمینه ناپایداری را در شهرها فراهم کرده است.

Keywords:

مدیریت شهری , بازآفرینی شهری , ساماندهی , بافت فرسوده شهری