تعدیل روش آماری هرشفیلد در برآورد حداکثر بارش محتمل با رویکرد روش فیزیکی

حداکثر بارش محتمل PMP) که عموماً به دو روش آماری و فیزیکی (سینوپتیکی) برآورد میشود، مشخصهای از بارندگی دریک موقعیت خاص است که بزرگی سیلی را که در طراحی سد و مخازن پر خطر استفاده میشود، تعریف میکند. از میان رو شهای آماری روش هرشفیلد و از میان رو شهای فیزیکی بیشین هسازی و انتقال توفان حدی متداولترین رو شهای محاسبه PMP است. تحقیقان نشان دادهاند، روش فیزیکی برآورد دقی قتری از این پارامتر را نسبت به روش آماری ارائه میدهد، اما نیاز به حجم بالای اطلاعات هواشناسی و انجام محاسبات گسترده و زمانبر باعث جایگزینی استفاده از روش سریع هرشفیلد در برآورد حداکثر بارش محتمل در بسیاری از حوزههای آبریز مورد مطالعه در اقصی نقاط جهان از جمله ایران شده است. هر چند هرشفیلد جهت محاسبه مقدار حداکثر بارش محتمل سطحی در حوزههای آبریز زیر 1000 کیلومتر مربع استفاده از یک منحنی کاهش سطح را توصیه میکند، لیکن اغلب در حوزههای آبریز بزر گتر از شیوه رسم منحنیهای همPMP استفاده میشود. با توجه به الگوی بیشین هسازی ه مزمان تمامی ایستگا ههای یک منطقه در رسم منحنیهای هم PMP و مغایرت آن با الگوی بیشین هسازی روش فیزیکی سوال اصلی این است که اختلاف نتایج حاصل از دو روش تا چه اندازه متاثر از نوع روش درونیابی ب هکار رفته در تعمیم مقادیر ایستگاهی به سطح و تا چه اندازه متاثر از مغایرت الگوهای بیشین هسازی دو روش است. در مقاله حاضر تلاش شده است که پاسخ این سوال با مقایسه مقادیر منطق های شدهPMP برای هر دو روش هرشفیلد و فیزیکی تعدادی از حوزههای آبریز ایران ب هدست آید

Keywords:

حداکثر بارش محتمل , هرشفیلد , درونیابی , مرکز توفان , فیزیکی