تعیین ظرفیت کربن گیری دو گونه مرتعی با تمرکز بر مدیریت پایدار مراتع در امر ترسیب کربن

دی اکسید کربن یکی از مهمترین گازهای گلخانه ای است که در طول دهه های اخیر افزایش مقدار آن در اتمسفر سبب گرم شدن زمین شده است.در اثرچرای بیش از حد مراتع، طی فرایند فرسایش خاک میزان کربن خاک هدر می رود. مطالعه ای در خصوص مقایسه میزان ترسیب کربن گونه درمنه در دو منطقه با گرایش های متفاوت مدیریتی انجام گردید. از این لحاظ که گونه درمنه 28% از مساحت کشور را در برگرفته و بلحاظ ترسیب کربن و حفاظت خاک نقش عمده ای دارد و به عنوان گونه غالب در منطقه به حساب می آمد. . نمونه برداری از پوشش گیاهی به روش تصادفی سیستماتیک در قالب قطعات1 متر مربعی در طول ترانسکت به طول 50 تا 100متر انجام گردید. پس از آسیاب نمونه های خشک درصد کربن آلی به روش احتراق در کوره الکتریکی محاسبه شد و با ضرب ضریب تبدیل کربن آلی در زیتوده گیاهی، وزن کل کربن ترسیب شده ودر هر پایه گیاهی و در نهایت هر هکتار مرتع مورد مطالعه محاسبه گردید. برای تعیین وجود رابطه معنی داری میزان ترسیب کربن با مدیریت چرایی متفاوت در دو منطقه از آزمون تی مستقل استفاده گردید. نتایج نشان داد که در سطح 05/0 درصد اختلاف معنی داری بین ترسیب کربن در دو منطقه را نشان داد.

Keywords:

ترسیب کربن , بوته ای ها , عوامل محیطی , مدیریت مرتع , درمنه دشتی