تخصیص بهینه گروه تعمیرات و منابع تولید قابل حمل به منظور بهبود تاب آوری شبکه های توزیع

تغییرات آب و هوایی و گرم شدن کره زمین در سالهای اخیر منجر به افزایش وقوع حوادث طبیعی شده است. تابستانهای بسیار گرم و طولانی، زمستانهای بسیار سرد همراه با یخبندان های شدید، سیلابهای ناگهانی و خسارت بار، طوفانهای با سرعت بالا و مخرب و تندبادهای گسترده و فاجعه بار همگی از رخدادهایی هستند که برای همگان آشنا بوده و در اقصی نقاط کره زمین مرتبا در حال وقوع میباشند. بسته به موقعیت جغرافیایی یک منطقه وقوع برخی از این حوادث محتمل تر و برخی دیگر بعید است؛ اما افزایش وقوع آنها بر اساس مستندات موجود واقعیتی انکارناپذیر است. حوادث طبیعی با توجه به گستردگی جغرافیایی خود تجهیزات فراوانی را به صورت همزمان تحت تاثیر قرار داده و میتوانند با آسیب رساندن به چندین تجهیز و خروج همزمان آنها عملکرد سیستم را با اختلال جدی مواجه کنند و حتی منجر به فروپاشی کلی سیستم شوند. از سویی دیگر با تقویت زیرساختهای اطلاعاتی شبکه های برق جهت پایش، حفاظت و کنترل بهتر این سیستمها و در یک کلام هوشمندتر کردن آنها نقاط نفوذ اطلاعاتی به این سامانه ها بیشتر شده است. حملات و خرابکاری های فیزیکی و سایبری نیز از جمله حوادث با اثر شدید و احتمال کم میباشند که در صورت وقوع میتوانند خاموشی های گسترده ای را رقم بزنند. اگرچه شبکه های برق از دیرباز در معرض حوادث طبیعی آسیب پذیر بوده اند؛ امروزه علاوه بر افزایش نرخ وقوع این حوادث، زندگی بشر به پایایی خدمات برقرسانی وابسته تر شده است. در حال حاضر زندگی شهری و حتی روستایی به نحوی با دسترسی به انرژی الکتریکی گره خورده است که وقوع خاموشی برق هرچند کوتاه مدت عواقب سنگین اقتصادی و اجتماعی را به همراه دارد. از طرفی دیگر به دلیل وابستگی عملکرد سیستمهای زیرساختی به یکدیگر، وقوع یک خاموشی چندساعته در یک منطقه عملکرد سایر سیستمهای زیرساختی مانند شبکه های آبرسانی و سیستمهای مخابراتی را مختل کرده و موجب تشدید عواقب قطع برق میگردد. لذا ویژگی از سیستم که رفتار آن به حوادث با اثر زیاد و احتمال وقوع کم را منعکس مینماید باید جزو اولویتهای برنامه ریزی و بهره برداری شبکه قرار گیرد.