بیان یک چهارچوب مفهومی برای شهر اسلامی

شناخت وضعیت موجود مناطق از لحاظ شاخص های توسعه و مقایسه آنها با یکدیگر، اولین مرحله در برنامه ریزی های منطقه ای وایجاد تعادل و تامین عدالت اجتماعی بین مناطق به شمار می رود. هدف از تحریر این مقاله، مقایسه توسعه یافتگی شهرستان های استانهمدان و تحلیل نابرابری های منطقه ای در این استان می باشد. روش پژوهش ، توصیفی- تحلیلی است . شاخص های مورد بررسی متشکل از ۱۰ شاخص، شامل شاخص بهداشتی درمانی می باشد جهت مقایسه توسعه یافتگی شهرستان ها، از مدل های تاکسونومیعددی، موریس و امتیاز استاندارد شده استفاده شده است . شهرستان های استان از نظر سطح توسعه یافتگی، در ۳ گروه همگن طبقهبندی شدند. نتیجه ی حاصل از پژوهش نشان داد که : شهرستان همدان به عنوان برخوردارترین و شهرستان کبودرآهنگ در دوتکنیک امتیاز استاندارد شده و موریس و شهرستان فامنین در تکنیک تاکسونومی به عنوان محروم ترین شهرستان های استان میباشند. همچنین نتایج سطح بندی مناطق نشان می دهد که : الگوی حاکم بر ساختار فضایی استان همدان، الگوی مرکز - پیرامون میباشد، که این مسئله لزوم توجه به برنامه ریزی منطقه ای را ضرورت می بخشد.

Keywords:

توسعه یافتگی , مدل تاکسونومی عددی , امتیاز استاندارد شده , مدل موریس , تحلیل خوشه ای