اثر افزودن میکروجلبک اسپیرولینا بر ترکیبات شیمیایی و خصوصیات بافتی سوسیس

اسپیرولینا پلاتنسیس یک ریز جلبک میکروسکوپی رشته ای غنی ازپروتئین، ویتامین و اسیدهای چرب ضروری است و در دنیا به صورت تجاریتولید و در فروشگاه های مختلف به عنوان مکمل غذایی و دارویی به فروشمی رسد. از این رو در در پژوهش حاضر نیز میکروجلبک اسپیرولینا با درصد های ۰/۵ ، ۱ و ۱/۵ درصد به فرمولاسیون سوسیس مرغ افزوده شده و اثر آن بر درصد ترکیبات شیمیایی (پروتئین، چربی و خاکستر) و بافت مورد ارزیابی قرار گرفته است. با توجه به نتایج سوسسیس های حاوی جلبک اسپیرولینا به طور معنی داری پروتئین بالاتر و درصد چربی پایینتری نسبت به تیمار شاهد داشتند (۰/۰۵

اسپیرولینا دارای بالاترین سختی (۳/۱۱± ۵۸/۹۲ ) در بین تیمار ها بوده است بیشترین شاخص جویدن مربوط به تیمار ۱/۵ درصد جلبک اسپیرولینا (۲۱/۶۵±۶/۲۱ ) بوده است. همچنین طبق نتایج به دست آمده، تیمار-های حاوی جلبک اسپیرولینا شاخص به هم پیوستگی بالاتری نسبت به نمونه شا هد (فاقد جلبک اسپیرولینا) نشان دادند. افزودن جلبک اسپیرولینا بر روی خاصیت ارتجاعی (فنری)تاثیری نداشته و بین نمونه ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۰/۰۵>p ). در مجموع افزودن اسپیرولینا به سوسیس باعث بهبود کیفیت تغذیه ای و بافتی سوسیس شد

Keywords:

ریز جلبک , اسپیرولینا , سوسیس , ارزیابی بافت , پروتئین