بررسی نقش مشاوره رفتاری مشترک در افزایش کیفیت زندگی تحصیلی و پیوند با مدرسه در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش مشاوره رفتاری مشترک در افزایش کیفیت زندگی تحصیلی و پیوند با مدرسه در دانش آموزان بود. روش مورد استفاده در این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد و جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان مقطع متوسطه دوره دوم شهراردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود. روش نمونه گیری این پژوهش به صورت در دسترس بود. شامل ۴۰ نفر بودند که ۲۰ نفر از این گروه به عنوان گروه کنترل و ۲۰ نفر به عنوان گروه آزمایش جایگزین تصادفی شدند و به پرسشنامه های (کیفیت زندگی تحصیلی و پیوند با مدرسه ) جواب دادند و در نهایت با نرم افزار SPSS پردازش و تجزیه و تحلیل داده ها انجام شده است. یافته-های پژوهش نشان داد که یافته های به دست آمده حاکی از این است که بین ابعاد پیوند با مدرسه در دانش آموزان (دلبستگی به معلم، دلبستگی به مدرسه، دلبستگی به کارکنان مدرسه، مشارکت در مدرسه، باور به مدرسه و تعهد به مدرسه) در پیش آزمون و پس آزمون گروه مشاوره رفتاری مشترک تفاوت معنی داری وجود دارد و ابعاد پیوند با مدرسه در دانش آموزان (دلبستگی به معلم، دلبستگی به مدرسه، دلبستگی به کارکنان مدرسه، مشارکت در مدرسه، باور به مدرسه و تعهد به مدرسه) پس از مشاوره رفتاری مشترک افزایش یافته است. با توجه به این یافته ها می توان نتیجه-گیری کرد که با افزایش ارائه مشاوره رفتاری مشترک برای دانش آموزان شاهد افزایش پیوند با مدرسه در افراد خواهیم بود.

Keywords:

مشاوره رفتاری مشترک , کیفیت زندگی تحصیلی , پیوند با مدرسه , دانش آموزان