بررسی مقایسه ای روش های طبیعی و مصنوعی تولید آستاگزانتین: مزایا و چالش ها

آستاگزانتین که به بیان بسیاری از دانشمندان و محققین پادشاه کاروتنوئیدها محسوب می شود در چند دهه اخیر کاربرد بسیار گسترده ای به عنوان افزودنی غذایی در جیره حیوانات پرورشی یافته است. مهمترن کاربرد آستاگزانتین در این زمینه استفاده از آن در صنعت آبزی پروری است. مطالعات اخیر در زمینه علوم پزشکی ، پتانسیل استفاده از آستاگزانتین را به عنوان یک آنتی اکسیدانت بسیار قوی در مصارف انسانی به اثبات رسانده است. آستاگزانتین به طور سنتی به صورت مصنوعی ساخته و به بازار مصرف عرضه می شد ولی در سالهای اخیر علاقه به استفاده از نوع تولید شده آن به صورت طبیعی که از طریق فرایندهای تخمیر میکروبی توسط مخمر phaffia rhodozyma و یا تحریک به تولید ریزجلبک Haematococcus pluvialis ساخته می شود روند رو به رشدی یافته و با توجه به این که در مطالعات اخیر اثرات مخرب آستاگزانتین مصنوعی همچون سرطان زا بودن آن به اثبات رسیده است این روند رو به رشد شدت بسیار زیادی یافته است. با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه با این که به نظر می رسد آستاگزانتین تولید شده به شیوه مصنوعی، اقتصادی ترین و پایدارترین نوع آستاگزانتین می باشد همچنان جایگاهی در بازار جهانی به عنوان یک مکمل غذایی انسانی ندارد. اگرچه شیوه تولید جلبکی از نظر هزینه مواد خام اولیه مساحت زمین مورد نیاز ، تولید گازهای گلخانه ای و قیمت نسبت به دو شیوه دیگر در سطح بالاتری قرار دارد ولی با این حال ظرفیت آنتی اکسیدانتی بالاتری نیز نسبت به آنها داشته و به همین دلیل بهترین گزینه برای مصارف انسانی محسوب می شود.

Keywords:

کاروتنوئید , آستاگزانتین , Haematococcus pluvialis , phaffia rhodozyma