تأثیر خشکسالی بر اراضی زراعی در سیستان و گسترش بیابان زائی (مطالعه موردی: شهرستان زهک)

دشت سیستان در قلمرو اقلیم گرم و خشک با تابستان های گرم و طولانی قرار دارد. خشکسالی های اخیر باعث گسترش مسئله بیابان زدائی در منطقه گردیده است. تا قبل از سال 1378 به طور تقریبی ک ل زمین های کشاورزی محدوده به زیر کشت می رفته است. با وقوع خشکسالی در سال زراعی 79-1378 با استفاده از آب ذخیره شده در چاه نیمه ها این میزان در کل دشت سیستان و بالتبع آن در محدوده طرح به طور تقریبی 30 درصد کاهش یافت. از سال 1379 تقریب هیچگونه کشاورزی صورت نگرفته و فقط اراضی اطراف چاه نیمه و چند روستایی که اقدام به حفر چاه کرده اند به طور محدود کشاورزی انجام می شده است. از نیمه دوم سال 1385 بدلیل پرآب شدن رود هیرمند فعالیت های کشاورزی در منطقه رونق پیدا کرده است و بخشی از اراضی رها شده مجدداً زیرکشت رفته است. رخساره اراضی کشاورزی با مساحت 2825/21 هکتار در حدود 56/08 درصد از محدوده مطالعاتی به خود اختصاص داده که با توجه به شرایط حاکم بخش اصلی تمرکز اراضی کشاورزی در نیمه غربی محدوده مطالعاتی می باشد. این رخساره به صورتهای مختلف اعم از اراضی ک شاورزی دایر، بایر دیده می شود که با توجه به تداخل اراضی کشاورزی دایر و بایر امکان تفکیک این دو واحد از یکدیگر میسر نبوده و در قالب یک رخساره ارائه شده است. این رخساره دارای خاک نیمه عمیق تا عمیق و بافت شنی- لومی تا لومی می باشند. آثار فرسایش بادی از قبیل نبکاهای تشکیل شده در پای بوته ها و یاردانگ های کوچک در سطح آنها دیده می شود.

Keywords:

دشت سیستان , بیابان زدائی , رودخانه هیرمند , اراضی رها شده , یاردانگ , اراضی کشاورزی دایر , اراضی کشاورزی بایر