ریسک نقدینگی و تأمین مالی پایدار در بانکهای خصوصی ایران

ریسک نقدینگی عامل و محرک اصلی بحران مالی سال 2007 بوده است. در ایران سپرده گذاران تجربه ورشکستگی مؤسسات قرض الحسنه را داشته اند و بررسی های دیگر نشان داده است که ریسک نقدینگیعامل اصلی ورشکستگی این مؤسسات بوده است. بیش از 12 سال از تأسیس نخستین بانکهای خصوصی،اما رتبه بندی اعتباری و ارزیابی ریسک و تست استرس در دسترس سپرده گذاران و سرمایه گذاران نیست. باگسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات و محدودیتهای قانون پولشویی، ریسک نقدینگی از سطح شعبه به سطح کلان مدیریت دارایی و بدهی بانکها تغییر ماهیت داده است. در دو سال اخیر با نوسانات در بازار ارز و افزایش تورم، سپرده گذاران تمایل به سپرده گذاری کوتاه مدت دارند و بانکها به پشتوانه منابع کوتاه مدت اقدام به پرداخت تسهیلات بلندمدت نمودند که بر پایداری منابع مؤثر است. در این تحقیق تأمین مالی پایدار نمونه ای از بانکهای خصوصی ایران در سالهای 90 و 91 براساس رویه بازل 3 براساس مدل پیشنهادی نسبت خالص تأمین مالی پایدار، NSFR، مورد بررسی قرار گرفته است. این بررسی نشان داد که نسبت تأمین مالی پایدار بانکهای خصوص ایران در سال 91 در سطح آستانه قرار داشته و با اینکه تفاوت معنی داری با سال 90 نداشته است، اما در همه نمونه مورد بررسی بهبود یافته است.

Keywords:

ریسک بانک , ریسک نقدینگی , تأمین مالی پایدار , تأمین مالی با ثبات , نسبت تأمین مالی پایدار