اثر بخشی معنویت درمانی بر افزایش امیدواری و تاب آوری معلولین جسمی حرکتی

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر بخشی معنویت درمانی بر افزایش امیدواری و تاب آوری معلولین جسمی- حرکتی مرکز رعد تهران انجام شد. این پژوهش از نوع پژوهشهای شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل معلولین جسمی _ حرکتی مراجعه کننده به مرکز رعد در شش ماه اول سال 1393 بود. تعداد 30 نفر از معلولین به روش نمونه گیری داوطلبانه در دو گروه آزمایش و کنترل به صورت تصادفی گمارده شدند. پرسشنامههای امیدواری و تاب آوری در مورد هر دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. اعضایگروه آزمایش در 8 جلسه آموزش معنویت به مدت 90 دقیقه و یک بار درهفته شرکت کردند.پس از پایان جلسات، پرسشنامه امیدواری و تاب آوری مجددا به عنوان ، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه امیدواری میلر و پرسشنامه سنجش تاب آوری کانر و دیویدسون بود. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندگانه انجام شد. نتایج نشان داد که معنویت درمانی موجب افزایش امیدواری و تاب آوری معلولین شده است و این افزایش در مورد تاب آوری بیش از امیدواری بوده است. همچنین یافتهها حاکی از تأثیر معنویت درمانی در ابعاد اعتماد به غرایز فردی و تحمل عاطفه منفی، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن، کنترل و تأثیرات معنوی (مؤلفههای تاب آوری) بود اما آموزش معنویت بر بعد تصور شایستگی فردی تأثیر معناداری نداشته است.

Keywords:

معنویت درمانی , امیدواری , تاب آوری