تحلیلی بر ماهیت، ابعاد و تجارب منتورینگ در مدارس: پیوند نظر و عمل

منتورینگ یا راهبری پرورشی به عنوان یکی از مؤثرترین استراتژیهای آموزشی شناخته شده است که در بساری از سازمانها برای آموزش و توسعه مدیران و جهت کسب دانش راهبردی مورد استفاده قرار میگیرد. منتورینگ نخستین بار در اواسط دهههفتاد میلادی در سازمانهای امریکایی بکار گرفته شد و تأتیر مثبت آن درموفقیت تحصیلی، شغلی و پیشرفت شخصی در دنیای امروز موضوعی جدید و مورد توجه است. منتورینگ را میتوان فعالیتی حرفهای و یک ارتباط مبتنی بر اعتماد تعریفکرد که هدف از آن ارتقای بهرهوری و انتقال مستقیم تجربیات از یک فرد به فرد دیگر است. منتورینگ به عنوان نوعی ساز وکار حمایتی، نیازمند زیرساختهایی منسجم و مستحکم است که در نهایت به تولید نیروی کار سالم منجر میشود. این نیروی کار سالم که تجربیاتی عینی از یک فرد مجرب آموخته است در مواجهه با تغییرات در کوتاهترین زمان ممکن، واکنش مناسب نشان میدهد. پژوهش حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی و بر اساس مطالعه کتابخانه ای با هدف واکاوی مفهوم منتورینگ )راهبری پرورشی( در مدارس انجام شده است. در ابتدا مفاهیم، تعاریف و تاریخچه این مفهوم مورد بررسی قرارگرفته و در ادامه کاربردهای آن در نظر و عمل مورد مداقه قرار گرفته شده است. بررسی متون و تجارب این حوزه نشان میدهد که همانند سازمانهای دیگر، در مدارس نیز با اهداف آموزشی و پرورشی، ساز وکار منتورینگ بکار گرفته می شود و این مفهوم به طور گسترده در مدارس امریکا و اروپا کاربرد روزافزونی داشته و کشورهای در حال توسعه نیز از تجارب موفق آنها الگوبرداری میکنند. بنابراین لازم است مدارس کشور ایران به الگوبرداری و بومی سازی سازوکار منتورینگ سوق داده شوند

Keywords:

منتورینگ , راهبری پرورشی , روش شناسی و تجارب منتورینگ