ضرورت برنامه ریزی و مدیریت کمی و کیفی سیستم های منابع آب برای دستیابی به اهداف مورد نظر در جهت توسعة پایدار

رشد و توسعة بشر، متأثر از میزان پایداری در سیستم های زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی می باشد. توسعه اقتصادی و اجتماعی بدون توجه به محدودیت های سیستم های زیست محیطی و دوام ندارد و پایدار نخواهد بود. توسعه و مدیریت مؤثر منابع آب، یکی از بخش های اصلی سیاست های توسعه، به مراتب فراتر از تأمین، انتقال و تصفیه آب می باشد و نیاز به جامع نگری در برآورد نیازهای توسعه،امکانات موجود و ارزیابی شرایط پایداری در طرح های توسعه دارد. طرح های جامع توسعه منابع آب و کاهش آلودگی به عنوان یکی از ابزارهای ایجاد پایداری در امر توسعه و بهره برداری از منابع آب از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. در این تحقیق ساختار لازم برای طرح های جامع کاهش آلودگی منابع آب ارائه می گردد. شناخت وضع موجود، تعیین منابع آلاینده اصلی، تعیین ساختار سلسله مراتبی متغیرهای کیفی، تعیین سهم آلودگی بخش های الوده کننده اصلی با استفاده از روش های برنامه ریزی چند معیاره، تعریف پروژههای کاهش آلودگی، بررسی اثر بخشی پروژه های تعریف شده، تعیین ساختار اجرایی و سیستم نظارت و ارزشیابی طرح و برآورد توزیع زمانی بوجود مورد نیاز برای اجرای طرح جامع از بخش های اصلی ساختار یک طرح جامع کاهش آلودگی می باشند. از آن جا که برنامه ریزی، طراحی و مدیریت سیستم های منابع آب و محیط زیست برای دستیبای به اهدفا در جهت توسعه پایدار، نیازمند مشارکت مستقیم مردم و سازمان های مرتبط با موضوع طرح می باشد در تدوین طرح های جامع کاهش آلودگی نیز مشارکت بخش های مختلف به خصوص در تدوین پروژه های کاهش آلودگی از اهمیت ویزه ای برخوردار می باشد و جامع نگری طرح را افزایش خواهد داد. بنابراین لازم است در تدوین طرح های جامع کاهش آلودگی بین کلیه آلوده کنندگان و مصرف کنندگان آب که تضادهای سازمانی دارند، در ارتباط با سهم هر بخش در بار آلودگی کل ورودی به سیستم ایجاد تفاهم شود