ارتقاء حس تعلق در معماری با بهره گیری از نمادهای موجوددرصنایع دستی اصفهان

خنثی بودن فضایی و بی مکانی انسان معاصر می تواند نمایانگر این امر باشد که انسان مدرن ، از بی مکانی رنج می برد و از این روی استکه هویت خویش و تعاملات و ارتباطات اجتماعی خود را از دست داده است. امروزه بی جهانی و گمشدگی ، به عنوان بحرانی اساسی همواره برای انسان مطرح است .پیدایش دهکده جهانی و به دنبال آن معماری مدرن ، سبب کاهش هویت مکان شده است .بنابراین بررسی عوامل معناسازی راهی موثر در القای احساس آشنایی نسبت به فضای معماری است و استفاده از نمادگرایی از بهترین راهکارها درمعنادهی به فضاها به شمار می آید .هنرهای سنتی که از گنجینه های فرهنگی هر شهر و کشوری است که به دلیل تنوع و مطابقت آنها با نیازهای روحی و روانی هر فرهنگ ، نقش مهمی در هویتمندی و پاسخگویی به نیازهای انسانی داشته است .هنرهایی که همواره با خاستگاه خود پیوند عمیقی دارد. از این روبا توجه اینکه شهر اصفهان در طول تاریخ همواره مهد هنرهای سنتی و صنایع دستی غنی بوده است ، هنرهایی همچون خاتم کاری ، میناکاری ، قلمکاری و قلمزنی که تنها تعداد معدودی از این هنرهاست. بنابراین با بهره گیری از نمادهای موجود در صنایع دستی چه در رنگ و چه در نقش در معماری ، علاوه بر تقویت حس تعلق و آشنایی نسبت به فضا ، در هویت مندی فضای معماری نیز می تواند نقشی موثر و کارآمد ایفا کند .در این پژوهش ، پس از یادآوری اهمیت بعد معنا در ایجاد حس تعلق به مکان ، به نمادگرایی موجود در صنایع دستی در رنگ و نقش بهعنوان بخشی از گنجینه ی فرهنگی و معنایی هنر ایران خواهیم پرداخت که می تواند دستاویزی در جهت خلق فضاهای با معنا براساس نمادگرایی در معماری شود .روش تحقیق در مرحله اول به صورت کتابخانه ای وتوصیفی تحلیلی می باشد که در نهایت به شناسایی مهم ترین نمادهای صنایع دستی در شهر اصفهان با استفاده از روش آماری خواهیم پرداخت