کاربرد مدل دکتر چارلز هرمان و با رویکرد خطرپذیری در بررسی عوامل محدود کننده جریان ترافیک در زمان وقوع زلزله، نمونه موردی بزرگراه چمران شهر تهران

جمعیت شهرنشین دنیا همچنان رو به افزایش است. با افزایش جمعیت شهرها توسعه خواهند یافت. توسعه روز افزون شهرها جا به جایی انسان و کالا را پیچیده تر خواهد کرد. با توسعه شهرها و افزایش جمعیت آنها میزان مواجهه بامخاطرات طبیعی و پیامدهای حاصل از آن در صورت وقوع، تغییرات محسوسی خواهد کرد. روش ها و برنامه های پیشگیرانه، آمادگی در برابر سوانح و مقابله با آنها نیاز به برنامه ریزی های چند جانبه را طلب خواهد کرد.با افزایش جمعیت شهرها، جوابگویی به تقاضای فزاینده ترافیک اتومبیل ها، رفت و آمد روزه مره شهروندان برای مراجعه به محل کار، فعالیت های اجتماعی، فعالیت های تفریحی و فراغتی، تجاری، دسترسی به پارکینگ موجب می شود سیستم های حمل و نقل شهری همیشه در حال تحمل بار اضافی باشند. و در نتیجه آن ترافیک راه های درون و بیرون شهری سنگین تر خواهد شد و تقاضای استفاده از حمل و نقل افزایش خواهد یافت. به همین جهت با بروز یک سانحه طبیعی مثل سیل، زلزله، زمین لغزش، میزان تاثیرات آن، نوع مدیریتسانحه و مدیریت شبکه حمل و نقلی بسیار متفاوت تر از شهرهایی با جمعیت کم و فضایی شهری کوچک مقیاس خواهد بود. مدیریت شرایط اضطراری سیستم حمل و نقل شهری در زمان وقوع زلزله نیازمند شناخت مسائل و مشکلات سیستم عرضه و تقاضا، ویژگی های درونی سیستم، تاثیرات بیرونی بر سیستم است. این فعالیت ها عمدتا در پیش از وقوع سانحه باید انجام گیرد تا بر اساس شناخت مسئله راهبردها و برنامه های موثر برای پیش بینی، پیشگیری، آمادگی و مقابله با حوادث و سوانح و پیامدهای احتمالی در صورت وقوع سانحه بر سیستم شبکه راه ها در نظر گرفته شود.

Keywords:

حمل و نقل شهری , بزرگراه , مدیریت بحران , خطرپذیری