مقایسه ی روند تغییرات پوشش گیاهی مناطق 3 و 15 شهرداری تهران با استفاده از سنجش ازدور و سیستم اطلاعات جغرافیایی

امروزه با رشد شهری، پوشش گیاهی موجود در کلان شهرها به نفع اراضی مسکونی در حال کاهش است. با توجه به نقش پوشش گیاهی به عنوان یکی از مهم ترین طبقه های کاربری اراضی در بوم سازگان شهری، مطالعه تغییرات آن مهم است. ارزیابی نسبت تغییرات فضای سبز در طی دوره های زمانی متفاوت ما را از میزان و پراکندگی این تغییرات آگاه می سازد که این خود در امر برنامه ریزی نقش به سزایی دارد. فضاهای سبز، بازمانده طبیعت در محیط شهرها می باشند و نقش کلیدی در ارتقا کیفیت محیط زیست و شکل گیری شهر پایدار ایفا می کنند؛ بنابراین شناخت پویایی مکانی و زمانی فضاهای سبز به طور کمی، پیش نیاز برنامه ریزی و مدیریت پایدار فضای سبز شهری است. امروزه با بهره گیری از تصاویر چند زمانه ی سنجش از دور و اعمال انواع فن های پردازش تصویر می توان میزان تغییرات فضای سبز شهری را برآورد و نسبت به مدیریت آن ها اقدام نمود. با توجه به اهمیت فضای سبز شهری بدیهی است که ارزیابی نسبت تغییرات آن در طول زمان برای اهداف مدیریتی، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. بر این اساس در تحقیق حاضر باهدف بررسی تغییرات پوشش گیاهی منطقه 3 و 15 شهرداری NDVI و تصاویر ماهواره ی لندست 8 سنجنده ی OLI و لندست 7 سنجنده +ETM، متعلق به سال های 2006 و 2015 استفاده شد و روند تغییرات به صورت کمی مورد ارزیابی قرار گرفت که نتایج بیانگر افزایش پوشش گیاهی در منطقه 3 از 693/0464 هکتار به 739/7157 هکتار و همچنین افزایش پوشش گیاهی از 494/32 هکتار به 592/8679 هکتار در منطقه 15 بود که درصد پوشش گیاهی نسبت به مساحت کل منطقه، در منطقه 3 به میزان 1/59% و در منطقه 15 به میزان 3/4% افزایش داشته است و این بدان معناست که درصد افزایش پوشش گیاهی در منطقه ی 15 به میزان 1/81% بیشتر از منطقه ی 3 بوده است.

Keywords:

کاربری اراضی , سنجش ازدور , شاخص NDVI , سنجنده OLI , سنجنده +ETM