مقدمه :
مثبت اندیشی یعنی نیک اندیشیدن درباره دیگران وحسن ظن به آنهاو با دیگران به صورت مثبت برخوردکردن است. ومثبت گرایی بهمعنای داشتن نگرش ها، افکار و رفتار و کرداری خوش بینانه در زندگی ، به عبارت
مثبت اندیشی همان خوش بینی و تفال خیر به خداوند وجهان و دیگر انسان ها است. امروزه روانشناسان اهمیت توجه به علایق دینی و معنوی را خواه به طور کلی در کارهای خود و خواه به صورتیخاص تر، در محیط های روان درمانی مورد عنایت قرار می دهند.به همین سبب بررسی دقیق مفهوم
مثبت اندیشی در
اسلام و روانشناسیضرورت دارد.مطالعه حاضر بر اساس منابع معتبر اسلامی چون قرآن و کتاب های معتبر روایی و نیز دیدگاه های روانشناسان را مورد استفاده قرار داده است.اسلام و دانش
روانشناسی در ارایه راهکارهای پرورش
مثبت اندیشی در برخی موارد از همگونی و همانندی برخوردارند و در برخی موارد ازدیدگاه یکسانی برخوردار نیستند. بی تردید در راهکارهای پرورش
مثبت اندیشی از منظر
اسلام و
روانشناسی مولفه های مشترک و همانندوجود دارد و در برخی زمینه ها هم راهکارهای متفاوتی در رشد و پرورش
مثبت اندیشی مشاهده می شود که مطالعه حاضر نشان داد در پرتوتعالیم اسلامی می توان به رشد و شکوفایی و بالندگی بیشتر و پایدارتر در این حوزه دست یافت.
مثبت اندیشی موجب آرامش دل واطمینانقلب ،غلبه براضطرابها ،درمان بیماری روانی و افسردگی می گردد . وامیدرادرقلب انسان زنده می کند وآینده بسیار روشنی رادرمقابل او قرارمی دهد.