مروری بر تاریخ و بویژه تاریخچه صنعت نشان می دهد که گذشت زمان و پیشرفت بشریت همواره با توسعه همراه بوده است . اما سوال اینجاست که چه نوعی از توسعه، مطلوب و ماندگار بوده است؟ مدتی است که مفهومی تحت عنوان
توسعه پایدار یا SUSTAINABLE DEVELOPMENT در مجامع بین المللی مطرح گردیده و رواج دهندگان این دیدگاه می کوشند تا توسعه را با ویژگی پایداری همراه و توأم ساخته و از آن، مفهوم جدیدی تحت عنوان ”توسعه پایدار“ بسازند. بدون شک با توجه به شرایط حاکم بر جوامع امروزی و تلاش گسترده و روزافزونی که در جهت دستیابی به موفقیت، در سازمان ها انجام می شود تحقق این مهم و دستیابی به توسعه پایدار، آرزوی هر فرد، گروه، سازمان یا ملتی است.توسعه پایدار یا SUSTAINABLE DEVELOPMENT مفهومی است که برای نخستین بار در سال ١٩٨٧ میلادی توسط کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه ملل متحد و در قالب گزارشی تحت عنوان ”آینده مشترک ما “ مطرح شد . طبق تعریف ارائه شده توسط این کمیسیون، ”توسعه پایدار“ عبارتست از: نوعی توسعه که ضمن پاسخگویی به نیازهای فعلی، توانایی و قابلیت پاسخگو یی به نیازهای آتی را نیز حفظ نموده و آن را به مخاطره نیندازد. برای بسیاری از ما، توسعه به معنای ”پیشرفت“ یا ”تغییر و دگرگونی جهت بهتر شدن “ است . توسعه یک سازمان مستلزم ماکزیمم سازی کارایی آن بواسطه اختصاص بهینه منابع و استفاده صحیح از آنها در جهت پاسخگویی به نیازهاست . این موضوع امروزه به عنوان یکی از مسا یل مهم اقتصادی مطرح بوده و برای بسیاری از ما،
توسعه پایدار یک مفهوم اقتصادی است که البته باید هم اینطور باشد. همچنین شایان ذکر است که کمیسیون مورد اشاره، مفهوم
توسعه پایدار را در قالب عبارت زیر با اقتصاد جهانی پیوند زده است:
توسعه پایدار عبارتست از یک فرآیند تغییر که طی آن، مسا یل مهمی نظیر نحوه بهره برداری و استفاده از منابع، چگونگی جهت دهی به سرمایه گذاری ها و نحوه اداره سرمایه ها، جهتگیری و گرایش به سمت توسعه تکنولوژیکی و مواردی از این دست به صورت ریشه ای و بنیادین دچار تغییر شده و بهبود می یابند تا از این طریق، قابلیت پذیرش اثرات فعالیت های انسانی در طبیعت و محیط زیست حفظ شده و سازمان قادر باشد نیاز های آتی را نیز به خوبی نیازهای فعلی و با همین
کیفیت جوابگو باشد.