رابطه یادگیری خودتنظیمی و امید به تحصیل با اضطراب امتحان در دانش آموزان پایه ششم ابتدایی

هدف از این پژوهش تبیین رابطه بین یادگیری خودتنظیمی و امید به تحصیل با اضطراب امتحان دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر چرام بود. این پژوهش از نوع کاربردی و برای اجرای آن از روش توصیفی همبستگی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان ششم ابتدایی شهر چرام در سال تحصیلی 1393-94 بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای از بین کلیه کلاسهای پایه ششم ابتدایی شهر چرام سه کلاس دخترانه و سه کلاس پسرانه به صورت تصادفی انتخاب و تمام دانش آموزان آن کلاسها به عنوان نمونه آماری در پژوهش حاضر شرکت داده شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های یادگیری خودتنظیمی پنتریچ و دگروت (1990)، امید به تحصیل سامانی و سهرابی (2011) و اضطراب امتحان ابوالقاسمی و همکاران (1375) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین امید به تحصیل و یادگیری خودتنظیمی و راهبردهای (خودکارآمدی، ارزش تکلیف، راهبردهای شناختی و فراشناختی) با اضطراب امتحان رابطه منفی و معنادار وجود دارد. همچنین یافته های پژوهش نشان داد که امید به تحصیل و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی، اضطراب امتحان را پیش بینی میکنند.

Keywords:

یادگیری خودتنظیمی , امید به تحصیل , اضطراب امتحان