تاثیر روش آموزش درمانی بارکلی بر مشکلات رفتاری و کارکردهای اجرایی والدین دانش آموزان دارای مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی

اختلال نقص توجه بیش فعالی شایع ترین اختلال روانپزشکی در کودکان است که 3 تا 7 درصد کودکان را در سن مدرسه مبتلا می کند. بنابراین هدف از انجام این مطالعه بررسی اثربخشی آموزش روش بارکلی بر مشکلات رفتاری و کارکردهای اجرایی والدین دانش آموزان دارای نقص توجه/بیش فعالی منطقه 4 شهر تهران بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود، و جامعه آماری کلیه مادران دانش آموزان مقطع ابتدایی منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 1396-1397 بودند. برای تعیین حجم نمونه از بین ماداران 60 نفر از دانش آموزان 9 تا 11 ساله که دارای نشانه های اختلال بیش فعالی بودند انتخاب شدند. پس از همگن سازی آنها و پس از اعلام رضایت مادران برای شرکت در مطالعه، 30 نفر از آنها که در مجموع دارای نشانه های بیشتری بودند، انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر) گمارده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه مقیاس ارزیابی مشکلات رفتاری – هیجانی و مهارت های کودک (CBCL) و پرسشنامه عصب روانشناختی کانرز بود. برای تحلیل داده ها از دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد.نتایج تحلیل کوواریاس نشان داد که روش بارکلی بر مشکلات رفتاری والدین دانش آموزان بیش فعال موثر بوده، و باعث کاهش بیش فعالی آنها شده است .(P> 0/005) همچنین نشان داد که روش بارکلی در کارکردهای اجرایی والدین دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی موثر بوده است .(P> 0/005)

Keywords:

روش بارکلی , مشکلات رفتاری , اختلال بیش فعالی , کارکردهای اجرایی , دانش آموزان مقطع ابتدایی