ارزیابی اثر مدل کاهش مقیاس تک ایستگاهی و چند ایستگاهی در برآورد مقادیر حدی بارش

وقایع حدی آب و هوایی در برنامهریزی های کلان منابع آب و اقدامات سازگاری با سوانح طبیعی از اهمیت بسیاریبرخوردار است و از این منظر ارایه تصوری دقیق از الگوی حوادث آتی بارشهای حدی حایز اهمیت است. در این مقاله دوروش کاهش مقیاس آماری تک ایستگاهی و چند ایستگاهی مبتنی بر روش های رگرسیونی و جداسازی مقدار تکینه(SVD) در بخشی از استان تهران، شامل ده ایستگاه بارانسنجی و سینوپتیک، مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس بهشبیه سازی سناریوهای تغییر اقلیم (RCP2.6 , RCP4.5 RCP8.5) بارش در بازه زمانی 2021-2050 متاثر از تغییر اقلیم اقدام شده است. نتایج گویای تطابق بلندمدت بهتر میانگین ایستگاهی در روش کاهش مقیاس تک ایستگاهیو افزایش دقت (خطای محاسباتی) در روش کاهش مقیاس چند ایستگاهی است. همچنین با استفاده از توزیع آماریGEV و خروجی های دو مدل کاهش مقیاس تک ایستگاهی و چند ایستگاهی منحنی شدت مدت فراوانی (IDF) با دوره بازگشت های مختلف در ایستگاه سینوپتیک مهرآباد محاسبه شده و مقایسه نتایج حاصل با منحنی IDF تجربیموجود، گویای برتری روش کاهش مقیاس چند ایستگاهی در مقایسه با کاهش مقیاس تک ایستگاهی در تخمین مقادیرحدی بارش است.

Keywords:

تک ایستگاهی , چند ایستگاهی , کاهش مقیاس , IDF , GEV