اکولوژی، رسوب شناسی و محیط رسوبی خورهای دریای عمان (سواحل ایرانی)

دریای عمان بهعنوان شمالی ترین بخش اقیانوس هند توسط کشورهای ایران و پاکستان از سمت شمال و شرق، شبه جزیره عربستان از سمت غرب و اقیانوس هند از سمت جنوب محدود می گردد نمونه برداری از پهنه های جزر و مدیر ( تمامی خورهای دریای عمان از گواتر تا حسن لنگی در تنگه هرمز) براساس نوع خور، و گسترش انواع زیر محیطها، و تغییرات لیتولوژی صورت گرفت همراه با نمونه برداری، محیط رسوبی، محتوای فسیلی، و نیز ویژگیهای پهنه های جزر و مدی مورد مطالعه قرار گرفت در مجموع تعداد 73 نمونه رسوبی از این محیطها برداشت گردید. مهمترین خورهای سواحل ایرانی دریای عمان عبارتند از: خورهای خلیج گواتر، چابهار، پزم، خورهای گالک، میدانی، خلاصی، حد حور، نیزه ای، شهرنو، یک بونی، سورگلم، زیارت، آذینی، سیریک، کوه مبارک و ... از لحاظ اکولوژیکی خورها محیطهای با مجموعه جانوری (فونا) و گیاهی (فلورا) بسیار متنوعی هستند مهمترین گونه مانگرو در سواحل دریای عمان (Avicenna marina) می باشد همچنین گونه های مختلفی از دو کفه ای ها، گاستروپودها، براکیوپودها، خرچنگها، ماهی ها ، گل خورک ها و پرندگان مهاجر، پرندگان ماهی خوار و .. در خورها و بخصوص مناطقی که دارای پوشش مانگرو هستند زندگی می کنند آنالیزهای دانه بندی، کلسی متری، شناسایی کانی های رسی (XRD) مورفومتری و مورفوسکوپی برروی نمونه ها صورت گرفت .

Keywords:

خور , اکولوژی , رسوب شناسی , محیط رسوبی , مانگرو