نمادهای عرفانی در درس چهاردهم سی مرغ و سیمرغ فارسی سوم متوسطه دوم

از دیرباز متفکران و عارفان ، روح آدمی را به پرنده ای تشبیه کرده اند که از عالم بالا و جای اصلی خویش پر باز کرده و سفری را آغاز و از بد حادثه در دامگه حادثه تن گرفتار آمده است . انسان کامل مظهر صورت الهی است و مجالی ذات خدایی که سبب بقای عالم و انواع موجودات گشته جهان از وجود او استمداد فیض مینماید. در متون عرفانی واژگان و تعبیرات فراوانی مشاهده میشود که دور از معنی ظاهری خود، به گونه ای معنای رمزی دارند و نمادگونه هستند. در روایت منطق الطیر نیز به جای انسانها بازگیران صحنه های اجتماعی پرندگان اند. هرکدام از این پرندگان نماد ویژگیها و خصایص موقعیتهای اجتماعی خاصیاند که منتسب اند به انسانهای اجتماع آن روز عصرعطار. نمادهای رمزی ویژه متون عارفانه است. عارف با کشف و شهود دنیای پیرامون خود را به زبان رمز بیان میدارد تا اهل دل واصل به مقام روحانی آن رموز را دریابند.عطار نیشابوری در بیان اندیشه های عرفانی و عاشقانه خود ازاین رموز و نمادها بهره میجوید. این جستار که به روش توصیفی و تحلیلی و بر مبانی مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است به بررسی نمادهای عرفانی در درس سی مرغ و سی مرغ فارسی3 متوسطه دوم می پردازد.

Keywords:

نماد , سمبل , عرفان , منطق الطیر , عطار نیشابوری