بررسی کاهش کشش سطحی و تغییر ترشوندگی در فرایند سیلابزنی سورفکتانت و پلیمر به منظور افزایش ضریب بازیافت نفت با استفاده از نانو ذرات سیلیکا

امروزه استفاده از روشهای ازدیاد برداشت از مخازن نفت از جمله سیلابزنی با محلول های شیمیایی بیش از پیش احساس می شود. از سویی با توجه به پیشرفتهای روزافزون نانوتکنولوژی وکارایی بالای آن، ازدیاد برداشت نفت به کمک فناوری نانو ایده اصلی این تحقیق می باشد. شرایط رسوخ زود هنگام آب از میان نفت در رسیدن به چاه تولیدی وشرایط نامطلوب مخازن نفتی مانند دمای بالا، وجود انواع نمک ها درآب سازند، وارد شدن انواع تنشهای برشی به پلیمر و سورفکتانت ها در مخزن،کاربرد این محلول ها را محدودکرده است. در این مطالعه تاثیر نانو ذرات سیلیس بر عملکرد محلول سورفکتانت- پلیمر در فرآیند سیلابزنی شیمیایی مورد بررسی قرارگرفت. بدین منظور دو نوع سیال، یکی محلول پلیمر-سورفکتانت در آب و دیگری سوسپانسیونی از نانو ذرات و محلول پلیمر-سورفکتانت با استفاده از مدل فیزیکی(سندپک) و سیلابزنی در دماهای مختلف و شوری های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفته است. در قدم اول غلظت بهینه نانوذره، 0/3 تعیین گردید. علاوه بر اندازهگیری ضریب برداشت، پدیده های اصلی مرتبط با سیلابزنی در محیط متخلخل شامل تغییرات ترشوندگی و کشش سطحی نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایشات نشان داد سیلابزنی به اندازه 2PV با سوسپانسیون نانوذرات، افزایش 11 درصدی تولید نفت را نسبت به سیلابزنی پلیمر-سورفکتانت بدون نانوذرات نشان داد. همچنین تغییر ترشوندگی سنگ مخزن به دلیل حضور نانوذرات از نفت دوستی به آب دوستی به همراه داشت. همچنین با اندازه گیری کشش بین سطحی مشخص گردید محلول هایی با حضور نانوذرات باعث کاهش بیشتر کشش بین سطحی بین آب و نفت مخزن و در نتیجه افزایش ضریب بازیافت میکروسکوپی شده است.

Keywords:

نانوذرات سیلیس , پلیمر-سورفکتانت , سندپک , کشش سطحی , سیلاب زنی