مدیریت یکپارچه شهری

توسعه روز افزون شهرنشینی از مشخصه های بارز زندگی اجتماعی در عصر کنونی است که تاثیر عمیقی بر جوامع انسانی داشته است، متناسب باتوسعه شهرنشینی و ظهور کلانشهرها، مدیریت شهری نیز به تدریج تکامل یافته است. تغییرات در محیط زندگی شهری چنان شتابی یافته استکه متخصصان و صاحبنظران در حوزه های مختلف را به بررسی و مطالعه مستمر، برای غلبه بر مسائل و مشکلات رویاروی شهرها به ویژه مطالعاتانجام شده حکایت از دغدغه جدی مدیران و مسئولین شهری برای برنامه ریزی پیشگیرانه به منظور مقابله خردمندانه با مسائل آتی شهرها وتوسعه پایدار و توام با رفاه عمومی دارد. در ایران، سیستم مدیریت شهرى و شهردارى، دیگر جوابگوی مسائل شهری نمی باشد، زیرا امروز شهرداری هادیگر به عنوان یک نهاد خدماتی به شمار نیامده، بلکه همواره از آن به عنوان یک نهاد اجتماعی یاد می کنند. به نظر می رسد دلیل این امر راباید در عوامل زیر جستجو کرد؛ عدم استقلال مدیریت کلان، وابستگی به حکومت مرکزی به عبارتی، نظام متمرکز اداری و سیستم برنامه ریزیو مدیریت سلسله مراتبی بالا به پایین، عدم تمرکز در هدف گذاری، برنامه ریزی و اجرا، نامشخص بودن مرجع هماهنگی و یکپارچگی در حوزهسیاست گذاری و اجرا قانونی در سطوح منطقه ای و محلی به ویژه در شهرها، عدم تعهد قانونی و اجباری برای هماهنگی بین دستگاه های اجرائی،تعدد و تنوع وظایف شهری ناکامی و تغییر محتوای ماده 136 برنامه سوم توسعه کشور، عدم استفاده از تکنولوژی برتر در زمینه برنامه ریزیفضایی و تشکیل پایگاه اطلاعات شهری، عدم توجه به تقسیمات کالبدی در جهت مدیریت یکپارچه شهری، موازی کاری و ناهماهنگی در اداره وکنترل ساختار و کالبد شهری، تخریب سرمایه های عمومی و غیره بنابراین امروزه اهرم اصلی در موفقیت اداره شهرها را باید در تمرکز بر مدیریتیکپارچه شهری به مثابه وسیله ای برای تحقق توسعه شهری پایدار قلمداد کرد که موضوع بسیاری از پژوهش ها و مقالات داخلی و خارجیدر سالهای اخیر شده است که نیازمند توجه ویژه است.

Keywords:

مدیریت یکپارچه , توسعه پایدار