بررسی جذب دی اکسید کربن در بیوراکتور هواخیز

یکی از دلایل افزایش دما و پدیده ی گرمایش زمین وجود گازهای گلخانه ای و افزایش غلظت دی اکسید کربن موجود در جو زمین است. میزان دی اکسید کربن موجود در هوا معیاری برای سنجش گازهای گلخانه ای محسوب می شود. روش های مختلفی برای کاهش (CO(2 وجود دارد. یکی از این روش های سازگار با محیط زیست و مناسب از نظر هزینه های اقتصادی تثبیت بیولوژیک دی اکسید کربن با استفاده از جلبک ها و سیانوباکتری ها است. برای این منظور از بیوراکتورهای هواخیز استفاده می شود. این راکتورها با فراهم کردن تنش برشی پایین و داشتن انتقال جرم بالا دستگاه های مناسبی برای این منظور می باشند. مقدار اکسیژنی که از سیستم دفع می شود تابع ضریب کلی انتقال جرم است. به همین منظور، در این پژوهش ابتدا پارامترهای هیدرودینامیکی و میزان اکسیژن حل شده، در راکتور هواخیز مشخص می شوند. حجم بیوراکتور 20lit است که از محیط کشت (BG11(0 به همراه سیانوباکتری اسپیرولینا پرشده است. جریان گاز ورودی به بیوراکتور شامل 95% هوا و 0% دی اکسید کربن است. نوررسانی در سطح راکتور با شدت (2600lux/m(2 با دوره 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی انجام شد. در دوره رشد، غلظت های توده زیستی سیانوباکتری و مقدار (CO(2 خروجی از راکتورهواخیز در طول مدت 7 روز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در سرعت گاز ورودی 0/185cm/s نسبت به 0/524cm/s بیشترین بازده حذف دی اکسید کربن اتفاق افتاده است. بیشترین بازده حذف دی اکسید کربن در سرعت ظاهری پایین تر برابر با 55/48 است.

Keywords:

دی اکسید کربن , راکتور هواخیز , تثبیت بیولوژیک دی اکسید کربن , سیانوباکتری , جلبک